Tagalog Christs Prayer

“Ibinigay ko sa kanila ang iyong mga salita: at kinapootan sila ng sanlibutan, sapagkat hindi sila taga sanglibutan, gaya ko naman na hindi taga sanglibutan. Hindi ko idinadalangin na alisin mo sila sa sanglibutan, kundi ingatan mo sila mula sa masama. Hindi sila taga sanglibutan, na gaya ko naman na hindi taga sanglibutan. Pakabanalin mo sila sa katotohanan: ang salita mo’y katotohanan. Kung paanong ako’y iyong sinugo sa sanglibutan, sila’y gayon ding sinusugo ko sa sanglibutan. At dahil sa kanila’y pinabanal ko ang aking sarili, upang sila naman ay mangagpakabanal sa katotohanan. Hindi lamang sila ang idinadalangin ko, kundi sila rin naman na mga nagsisisampalataya sa akin sa pamamagitan ng kanilang salita; upang silang lahat ay maging isa; na gaya mo, Ama, sa akin, at ako’y sa iyo, na sila nama’y suma atin: upang ang sanglibutan ay sumampalataya na ako’y sinugo mo. At ang kaluwalhatiang sa aki’y ibinigay mo ay ibinigay ko sa kanila; upang sila’y maging isa, na gaya naman natin na iisa: Ako’y sa kanila, at ikaw ay sa akin, upang sila’y lubos malubos sa pagkakaisa; upang makilala ng sanglibutan na ikaw ang sa akin ay nagsugo, at sila’y iyong inibig, na gaya ko na inibig mo.” Juan 17:14-23.

Ang huling dalangin ni Cristo ay para sa Kaniyang mga alagad upang sila ay maging isa, kung paanong Siya at ang Ama ay nagkakaisa. Ngunit ang panalangin ba na ito para sa pagkakaisa at pagkakasundo sa gitna ng mga tagasunod ni Cristo ay para lamang sa mga alagad, o para lamang sa mga iglesya na nakaraan—kabilang na ang iglesya ng Adventista? O ito ay lalo na doon sa mga humiwalay mula sa lahat ng mga iglesya dahil sa kanilang pagsunod kay Cristo at sa Kaniyang pabalita ng malakas na sigaw ng Apokalipsis 18?

“O inyong basahin ang panalangin ni Cristo para sa pagkakaisa, ‘Ingatan mo sa iyong pangalan yaong mga ibinigay mo sa akin, upang sila’y maging isa, na gaya naman natin.’ (Juan 17: 11). Ang panalangin ni Cristo ay hindi lamang para doon sa Kaniyang mga alagad ngayon [sa panahon ni Cristo], kundi para sa lahat ng mananampalataya kay Cristo sa pamamagitan ng mga salita ng Kaniyang mga disipulo, maging hanggang sa katapusan ng sanlibutan…Minasdan ni Jesus ang Kaniyang iglesya na lilitaw sa huling mga araw, bago ang pagsasara ng kasaysayang ng sanlibutang ito.” Manuscript Releases, vol 1, p 355.

Ang iglesya ng Dios sa huling araw ay yaong piniling Nalabi na hindi nahawa o nadungisan, o kaugnay sa maruruming babae o iglesya (tingnan ang Apokalipsis 14:4); yaong sumunod kay Cristo na lumabas sa lahat ng mga iglesya sa pagsunod sa Apokalipsis 18! Kinakailangan na tayo ay nasa pakikipagkaisa kay Cristo at sa bawat isa! Ngunit magagawa ba na ang hiwalay na bayan ng Dios ay magkaroon ng ganap na pakikipagkaisa sa bawat isa? Ano ang gawain na nararapat gawin ng bayan ng Dios ngayon?

“Mangyaring basahin nang maingat ang kapitulong ito [Juan 17], at sa may madasaling pagpapahalaga, ay ipamuhay ang panalangin na ginawa ni Cristo sa Kaniyang Ama. Tandaan ang mga talatang mula dalawampu hanggang dalawampu’t tatlo. Ang pagkakaisang ito ay siyang gawain nating dapat palaguin. Maging ang ating mga isipan ay dapat na dalhing bihag kay Cristo, upang ating mabigkis sila, at huwag mag-isip ng masama laban sa ating mga kapatid.” 1888 Materials, p 1150.

“Upang matagumpay na maisulong ang gawain kung saan sila ay tinawag, ang mga alagad na ito, na malawak na nagkakaiba sa kanilang katutubong likas, sa kasanayan, at sa mga kinaugalian ng buhay, ay kinakailangan dumating sa pagkakaisa ng damdamin, kaisipan, at gawa. Ang pagkakaisang ito ay siyang layunin ni Cristo na nais na matamo....[sipi ang Juan 17:21].” Conflict and Courage, p 288.

“Oo, ang relihiyon ni Cristo ay isang sistema ng tunay na kagandahang-asal, at ang tagumpay nito ay malulubos kung makikita ng sanlibutan sa mga taong nagpapanggap ng kabanalan na sila’y mayroong pagkakaisa, na sila’y mga mananampalataya na nagpapakita ng kinagawiang pagkamagiliwing damdamin at kabutihan ng pag-uugali at tapat na pagpapahalaga sa reputasyon ng bawat isa. Hindi tayo makakaasa na tayo’y sasang-ayunan ng Dios maliban na tayo ay gumawa hanggang sa maging likas na natin ang gumawa ng kabutihan, na lumalakad sa mga prinsipyo ng ebanghelyo.” Manuscript Releases, vol 15, p 128.

Samakatuwid, hindi natin magagawa ang gawain ng Dios, o tayo ay magiging Kaniyang mga alagad, o magiging tunay na mga manggagawa o saksi para sa Dios, o matagumpay nating maisulong ang gawain ng Dios sa paghihikayat ng mga kaluluwa kay Jesus, o tayo ay magiging totoong nahikayat sa Dios, o maaabot man ang kasakdalan ng karakter o pag-uugali, o tunay na naghihintay sa malapit na pagbabalik ng ating Panginoon, o mapagagaling man ng madalas ang mga may sakit sa gitna natin, o matatanggap ang pagsang-ayon ng Dios, o mapapalapit sa Dios, o mapararangalan o mapaluluguran ang Dios, o magiging kasang-ayon ng Dios, o magkakaroon ng kaugnayan sa langit, o magiging katulad ng iglesya ng Filadelfia, o maging isa man sa tunay na iglesyang Nalabi ngayon—maliban na tayo ay nagkakaisa. At madali nating makikita na hindi natin magagawang makarating sa langit maliban na tayo’y madalang sama-sama sa pagkakaisa.

Dahil dito-malinaw nating naunawaan, na kung hindi tayo magkakaisa sa pag-iibigang magkapatid, tayo ay mawawaglit! Malinaw mo ring makikita na ang pagtupad sa panalangin ni Cristo sa Juan 17 ang siyang dapat na unang-unang layunin ng bawat humiwalay na mga kapatid na lalaki at babae sa ating mga Iglesya sa Tahanan. Ito ang dahilan kung bakit ang Juan 17 “ang siyang kredensiyal” na tayo ay mayroon ng tunay na Ebanghelyo ni Cristo (This Day With God, p 120). Ito ang dahilan kung bakit ang Juan 17 “ay siyang kapanipaniwalang katibayan ng kabanalan ng likas ng [ating] misyon” (Counsels to Writers and Editors, p 74). At ito ang dahilan kung bakit ang Juan 17 “ay siyang ating doktrina o batas sa iglesya” (Selected Messages, book 3, p 21).

“Kung tayo’y magsisilapit sa Dios, bawat isa, hindi ba ninyo nakikita kung magkagayon ang magiging bunga? Hindi ba ninyo nakikita na tayo’y magsisilapit sa bawat isa? Hind tayo makalalapit sa Dios, at makapaparoon sa iisang krus, na ang ating mga puso ay hindi nagkakatugma sa sakdal na kasakdalan, at sinasagot ang dalangin ni Cristo ‘na sila’y maging isa’ kung paano Siya sa Ama. At dahil dito, nararapat na pagsikapan natin sa espiritu, sa pang-unawa, sa pananampalataya, na tayo’y maging isa, upang ang Dios ay maluwalhati sa atin kung paanong Siya naluwalhati sa Anak; at nang tayo’y ibigin ng Dios kung paanong Kaniyang inibig ang Anak.” SDA Bible Commentary, vol 7, p 937.

Samakatuwid, ipinahayag ng Dios na kinakailangang Makita ang pagkakaisa sa gitna ng ating mga kapatid na nagsihiwalay at sa mga Iglesya sa Tahanan. Kung gayon ang pagkakaisa na nais ng Dios na maganap sa gitna natin ay isang pagkakaisang hayag o nakikita at hindi isang espiritual na pagkakaisa lamang kay Cristo! Sinabi rin sa atin na “ang paghiwalay at pagkakaisa ay kapwa makikita sa ating hanay” (Testimonies, vol 6, p 400-401). At ang iba pang patotoo tungkol sa pagkakaisa na dapat makita sa atin ay masusumpungan sa Manuscript Releases, vol 6, p 235; Reflecting Christ, p 219; Testimonies, vol 5, p 206; Manuscript Releases, vol 2, p 19.

“Kung si Cristo’y nananahan sa mga puso ng mga mananampalataya, ang pagkakaisa ay makikita. Ang pag-ibig ay dadaloy ng malakas mula sa kanila patungo sa iba….Ang kanilang pagkakaisa ay magpapatunay sa isang makapangyarihang paraan na sila nga ay mga anak ng Dios. Ito’y magkakaroon ng hindi-matatanggihang impluwensiya sa sanlibutan, na ipinapakita na ang tao sa kaniyang pagiging tao ay maaaring maging kabahagi ng kabanalang buhat sa Dios, yamang nakatanan sa kabulukang nasa sanlibutan dahil sa masamang pita.” Signs of the Times, May 2, 1900.

Mga kapatid, sa huling panahon na ito na ating kinabubuhayan, ating itataguyod ang isang malinaw na pagkakaisa na makikita sa ating mga Iglesya sa Tahanan, o ating itataguyod ang malinaw na pagkakabaha-bahagi, pagkakaiba, at pag-aaway na makikita sa kalagitnaan natin. Alin ang inyong gagampanan at tatamuhin? Yaong gumagawa upang mahadlangan na matamo ang malinaw na pagkakaisa sa gitna ng mga Iglesya sa Tahanan at bayan ng Dios na nagsihiwalay ay magpapatuloy sa pagkakabaha-bahagi at pagtatalo. At sa paggawa niyaon ay malinaw na ipinapakita na hindi sila mga pinili ng Dios!

“Ang pagkakaiba-iba at pagtatalo ay makikita sa gitna noong mga hindi pinili ng Panginoon, ngunit huwag nawa itong sumibol at magbunga doon sa mga nagpapanggap na kumakatawan kay Cristo. Walang gawaing higit na sagrado at banal para sa mga Kristiyano kundi ang panatilihin ang kapayapaan sa kanilang kalagitnaan. Kung magkagayon kanilang ipakikita sa sanlibutan ang pagkakaisa na siyang idinadalangin ni Cristo na mahayag, at magpapatotoo na isinugo nga ng Dios si Cristo sa sanlibutan upang iligtas ang sanlibutan.” Manuscript Releases, vol 6, p 24.

“Nang ang mga patotoo ay dumating, ‘winalang halaga nila ang mga salita ng pagsaway na ipinagkaloob sa kanila. Sa pamamagitan ng salita at halimbawa, sila’y napuno ng kanilang sariling mga gawa, at hinadlangan ang gawain na dapat sanang magawa. Ayaw nilang magpasakop sa tama, ayaw nilang pahintulutang ituwid ang mali, at lumakad sa liwanag. Sarili, sarili, sarili, ang kanilang itinatampok. Walang nakitang pagkakaisa, kundi kaguluhan at pagtatalo ang nahayag.’” Pamphlet #146, p 18.

“Hindi idinalangin ni Jesus ang isang bagay na hindi natin kayang matamo, at kung magagawa ang pagkakaisang ito, bakit hindi higit na magpunyaging may kasigasigan ang mga nagpapanggap na tagasunod ni Cristo upang matamo ang kondisyon na ito ng biyaya?…Sa pamamagitan ng Banal na Espiritu, ang pagkakaisang ito ay maaaring matamo, at ang pag-ibig sa mga kapatid ay sasagana, at maaalaman ng mga tao na kasama natin si Jesus at tayo’y nagsipag-aral sa Kaniya. Ang ating buhay ay magiging anino o larawan ng Kaniyang banal na likas.” Manuscript Releases, vol 15, p 88.

“Kapag ang mga kaanib ng iglesya ay puspos ng Espiritu ni Cristo, magaganap nila ang Kaniyang mga utos. Ngunit malibang magpunyagi sila sa lahat nilang kaya na tugunin ang dalangin na, ‘Hindi lamang sila ang idinadalangin ko, kundi sila rin naman na mga nagsisampalataya sa akin sa pamamagitan ng kanilang salita, upang silang lahat ay maging isa; na gaya mo, Ama, sa Akin, at Ako’y sa iyo,’ sila’y hindi mabibigkis sa Kaniya. Ang espiritung pinayabong ng natural na likas ay hindi makapag-aakay sa atin na gumawa na kagaya ng paggawa ni Cristo. Hindi kailanman magkakaroon ng pagkakaisa habang niyayakap ang espiritung ito.” Manuscript Releases, vol 5, p 370.

Kung hindi natin hinahangad ang tunay na pagkakaisa sa gitna ng mga kapatid na nagsihiwalay at sa mga Iglesya sa tahanan, ating itinatayo ang ating mga karakter sa kahoy, dayami, at damo (tingnan ang Review and Herald, Feb 14, 1899). Kung hindi natin idadagdag ang ating mga tinig upang subukan at tamuhin ang pagkakaisang ito sa kalagitnaan natin, kung gayon gagawin natin ang ating sarili, o ang ating sariling particular na gawain o Ministry, na pinakasentro ng impluwensiya at iwawalang bahala natin ang iba na kabilang sa gawain ng Dios!

“…Akin kayong idinadalangin, upang ang kaaway ay madaig. Nais ng Panginoon na gumawa ang Kaniyang bayan para sa pagkakaisa, at tugunin ang panalangin ni Cristo. Narito ang malaki nating sagabal.…Hangga’t ang Banal na Espiritu ay tanggapin at pahintulutan na gawin ang kaniyang gawain sa puso, ang bawat isa ay magsisikap na maging sentro ng impluwensiya sa kaniyang sarili. Ngunit nalalaman natin sa ating karanasan, na sa magkakasamang pagpapasakop sa Espiritu ng Dios ay naroon ang kapahingahan, kapayapaan, at kagalakan. Kaya’t isipin ang tiyak na pangangailangan nang pagpapasailalim sa humuhubog, nagpapabagong kapangyarihan, upang matamasa ang langit sa buhay na ito, at walanghanggang pagpapala sa buhay na hinaharap.” General Conference Daily Bulletin, Feb 22, 1897.

“Nais ikintal ni Jesus sa iglesya ang katotohanan na sila ay Kaniyang mga kapatid, na kinakailangang sila’y makiisa sa Kaniya bilang mga kamanggagawang kasama ng Dios. Kinakailangan silang maging magkakapatid para sa pagliligtas ng sangkatauhan. Inaasahan ni Cristo ang kakaibang gawain mula sa mga iglesya kaysa sa naibigay na sa kaniya. Hindi maipagkakaloob ng bayan ng Dios ang inaasahan ni Cristo hanggang sa sila’y mangahikayat at mahanda na sundin ang kautusan ni Cristo. Kaniyang sinabi, ‘Isang bagong utos ang sa inyo’y ibinibigay ko, na kayo’y mangagibigan sa isa’t isa; na kung paanong iniibig ko kayo, ay mangagibigan naman kayo sa isa’t isa.’ Muli Kaniyang sinabi, ‘Sa ganito’y mangakikilala ng lahat ng mga tao na kayo ay aking mga alagad, kung kayo’y may pag-ibig sa isa’t isa.’ Kapag sinunod ang utos na ito, ang pananaghili, ang paghahaka ng masama, mahahalay na pag-iisip, at pagsasalita ng masasama ay mawawala. Sa likas noong mga umiibig sa Dios, ang mga kasamaang ito ay hindi magkakaroon ng anumang bahagi. Ang pag-ibig ay nangangahulugan ng paglago sa espiritual ayon sa banal na halimbawa. Pinagkalooban tayo ni Cristo ng isang huwaran sa Kaniyang sariling halimbawa. Kaniyang ibibigkis ang Kaniyang mga tagasunod sa bawat isa at sa Kaniyang sarili. Magagawa nilang ibigin ang bawat isa dahil sa kanilang pagiging isa kay Cristo; sapagkat ang tiyak na bunga ng kanilang pagiging isa kay Cristo ay pag-ibig. Ipinahayag ni Cristo na ang kanilang pag-ibig sa isa’t isa ay siyang tiyak na palatandaan ng kanilang pagiging disipulo. Siya ang ugat, ang kaniyang mga disipulo ang mga sanga.” The Home Missionary, Aug 1, 1896.

“‘Upang sila’y maging isa,’ pagpapatuloy ni Cristo; ‘na gaya mo, Ama, sa akin, at ako’y sa iyo, na sila nama’y sumaatin; upang ang sanglibutan ay sumampalataya na ako’y sinugo mo.’ Ang mga salitang ito ay nagbibigay sa atin ng kahangahangang pagkakataon. Hindi ba sisikapin ng bawat isa sa atin na sagutin ang dalangin ni Cristo? Hindi ba tayo magpupunyagi para sa pagkakaisa na siyang kaniyang idinalangin na makita sa kaniyang mga tagasunod? Ano ba ang magagawa ng pagkakaisang ito? –Ang maipakita sa sanlibutan na isinugo ng Dios ang Kaniyang Anak upang iligtas ang mga makasalanan. Yamang ito’y nangangailangan ng mapagpalang bunga, hindi ba magagawa ng mga tagasunod ni Cristo sa kanilang buong kapangyarihan na tamuhin ito?” Southern Watchman, March 1, 1904.

“Upang maging kaisa tayo ni Cristo sa gawaing ito, dapat nating ilagak ang ating sarili sa ilalim ng humuhubog na impluwensya ng Kaniyang Espiritu. Sa pamamagitan ng ibinahaging kapangyarihan sa atin, makikipagtulungan tayo sa Panginoon sa bigkis ng pagkakaisa bilang mga manggagawang kasama Niya sa pagliligtas ng mga kaluluwa. Sa bawat isa na ihahandog ang kaniyang sarili sa Panginoon para sa paglilingkod, na walang ipinagdadamot na anuman, ay ipagkakaloob ang kapangyarihan para sa pagtatamo ng walang sukat na bunga.” Testimonies, vol 7, p 30.

Mga kapatid kong lalaki at babae na nagsihiwalay, anong dakila at hindi masukat na pagkakataon ang nasa harapan natin! Hindi ba natin panghahawakan ng mahigpit ang mahahalagang pangako na ito sa pamamagitan ng pananampalataya at pagkatapos ay gumawa upang tuparin ang panalangin ni Cristo na pagkakaisa natin? Sa pagiging kaisa ni Cristo at ng bawat isa, tayo’y magiging mga kinatawan ng Dios; tayo’y magiging mga saksi at disipulo Niya, at ang Dios ay gagawang may kapangyarihan upang makapagbigay tayo ng magandang impluwensya sa sanlibutan sa pagpapakilala sa kanila na tunay ngang isinugo ng Dios ang Kaniyang Anak upang iligtas ang mga makasalanan- sa ganito’y matatamo natin ang di-masukat na bunga! Ngunit kung walang pagkakaisa sa gitna ng ating mga kapatid na nagsihiwalay at sa ating mga Iglesya sa Tahanan, wala isa man sa mga pangakong ito ay matutupad sa atin! Kung gayon, magsigawa tayo, sa pamamagitan ng panulat, tinig, at sa buhay na sundin ang “Sinasabi ng Panginoon” at huwag pahintulutan ang sarili, o ang ating sariling damdamin at pagnanasa, na gumawa upang wasakin ang pagkakaisa na ito na makita at matamo.

Ngunit ang isa sa dakilang kaaway para matamo ang pagkakaisang ito sa gitna ng ating mga kapatid na nagsihiwalay at sa ating mga Iglesya sa Tahanan ay ang isa na dapat labanan ng bawat isa sa atin—ito ay ang pakikipagbaka laban sa hindi-banal na kalayaan! Marami ang naniniwala na tayong lahat ay dapat maging malaya sa bawat isa,na tanging sa Dios lamang magiging isa, sa Dios lamang mananagot, at susunod lamang sa gabay ng Espiritu. Ngunit ito ba ang tamang katayuan na dapat panghawakan?

“Sa maraming mga taon, ako’y tinagubilinan na kayo ay nasa panganib sa pagtingin sa mga bagay sa maling liwanag.…Mayroon kayong mga katangian ng pag-uugali na kinakailangang ganap na mabago, o kung hindi kayo ay magiging hadlang sa gawain, na mag-aakay sa iba na pahintulutan ang mga paghihinala, at magsigawa sa iba’t ibang hanay ng paggawa. Ang gayong paraan ng paggawa ay tiyak na isang pagkakamali, at kung susundin, ito ay magdadala ng mga kahirapan na hindi madaling pangasiwaan….ang inyong pag-uugali ay isang bagay na mahirap para sa inyo na gumawa na kaisa ng inyong mga kapatid….Mayroong ilan na malibang maging tama ang mga bagay-bagay sa kanilang sariling kahatulan, ay magsisilayo o hihiwalay mula sa kanilang mga kapatid na gumagawa. Dahil dito, hindi-nalulugod ang Dios…Akayin ninyo ang inyong mga isipan sa pagkakaisa sa halip na paghihiwalay.” 1888 Materials 1757-1760.

Mayroong lumalawak na kalituhan at lumalagong di-pagkakaunawaan sa gitna ng ating mga kapatid na nagsihiwalay tungkol sa paksang ito ng “KALAYAAN.” Mayroong tunay na kalayaan na napabanal na sinasangayunan ng langit, at mayroon ding hindi napabanal na kalayaan o pagiging independiyente na hinahatulan ng Dios. At ang kakulangan ng malinaw na pagkakaiba sa pagitan ng dalawang uri ng kalayaan na ito ang nagpahintulot kay Satanas na makalikha ng lahat ng uri ng kaguluhan sa gitna ng ating mga kapatid at Iglesya sa Tahanan sa buong mundo!

Ang tunay na banal na pagiging malaya o independiyente na sinasang-ayunan ng langit ay maikling ipinaliwanag sa mga sumusunod na prinsipyo: Na tayo ay mga independiyenteng kinatawan o magisang mananagot sa Dios sa sarili nating mga gawa at espiritual na buhay—na walang sinuman ang maaaring sisihin kung mawala sa atin ang langit. Tayo ay responsable sa Dios na gumawa ng ating sariling pag-aaral—at walang sinuman ang makapag-aaral para sa atin. Tayo ay responsable na mag-isip para sa ating sarili—hindi tayo maaaring maging anino o tatak ng sinumang tao. Responsable tayo na tulungan ang ating sarili—walang sinuman ang kinakailangang tumulong kung kaya naman natin. Responsable tayo na gawin ang gawaing ibinigay sa atin—walang sinuman ang sisisihin kung hindi ito magawa. Responsable tayo sa sarili nating ikabubuhay—walang sinuman ang may utang sa atin. Responsable tayo na mapanatili ang ating dangal, katuwirang moral, at mga obligasyon sa iba’t ibang pangyayari ng buhay. At tayo ay responsable na tumayo para sa Dios, sa Kaniyang karangalan, at sa Kaniyang katotohanan anuman ang maging kapalit o bunga noon. Makikita natin ng malinaw na nakasentro ang napabanal na kalayaan na ito o pagiging independiyente sa atin bilang mga indibidwal, hindi nakasentro sa paraang makasarili, kundi sa hindi makasariling paraan na hindi makapipinsala o makasasama sa iba.

Ang uri na ito ng marangal at makalangit na kalayaan o pagsasarili ay makikita sa dalawang dakila at matatag na mga prinsipyo ng 10 kautusan ng Dios—isang kalayaan na inilalagay ang Dios na una at pangunahin sa ating mga pag-iisip, damdamin, at gawa, at ang ating kapwa na gaya ng ating sarili. Ang kalayaan o pagsasariling ito, na nakatatag sa pag-ibig sa Dios at sa pag-ibig sa bawat isa na una sa sarili, ay sinasang-ayunan ng langit at siyang karapatan natin na ipakita at sang-ayunan sa lahat ng panahon kung paanong ito ang mag-aakay sa atin sa ganap na pagpapakabanal at sa buhay na walanghanggan. Ang mga bunga na ibubunga ng ganitong uri ng di-makasariling kalayaan ay pag-ibig, pananalig, pagtitiwala, pagsasama, pagkakasundo, pagkakaisa, kaayusan at kapayapaan. At ito ay malinaw na makikita sa pagkakaisa, pagkakasundo at gawain ng Godhead o PagkaDios. Ngunit mayroon ding isang uri ng kalayaan na hindi banal at labis.

Ang hindi banal na kalayaan na siyang ipinagbabawal ng langit ay maikling ipinaliwanag sa mga sumusunod na mga prinsipyo: Na tayo ay responsable o mananagot lamang sa Dios—na walang pananagutang dapat na ipakita sa ating kapwa o kapatid. Tayo ay responsable o mananagot lamang sa Dios para sa ating mga gawa—na walang sinuman ang may kapanagutan sa atin, o magtutuwid, o pupuna sa atin, o magdidisiplina sa atin sa ating mga ginawa—kahit na ang ating mga gawa ay nakasasama o nakapipinsala na sa iba. Responsable tayo na ipakipagkaisa natin ang ating espiritual sa Dios lamang—walang sinuman ang maaaring magbuklod sa pagkakaisa sa isa’t isa sa igleysa o sa gawain man. Tayo ay responsable na paniwalaan at ituro ang naisin natin—na walang pagsasaalang-alang sa pinagkasunduang katotohanan ng mga kapatid. Responsable tayo na sundin ang ating sariling daan—anuman ang maging payo ng ating mga kapatid. At tayo ay responsable lamang sa Dios at dapat na ituon lamang ang ating mga interes sa ating sariling gawain—na hindi isinasaalang-alang ang gawain at kapakanan ng ating mga kapatid. Nakikita natin ng malinaw na nakapaloob sa di-napabanal na kalayaang ito ang ating relasyon o pakikitungo sa iba, sa isang makasariling paraan na nakakaapekto ng masama sa iba.

Ang ganoong di-banal na kalayaan ay maaaring isiping iniibig ng higit ang Dios, ngunit sa katotohanan ay sinasalangsang nito ang utos ng Dios sapagka’t pinahahalagahan nito ang sarili at inilalagay na pinakauna sa ating mga pag-iisip, damdamin, at mga gawa, at ang ating kapwa na pinakahuli o hindi isinasaalang –alang. Ipinagbabawal na mabuti ng langit ang ganitong uri ng kalayaan, at siyang hindi natin dapat ipakita o itaguyod sapagkat ito’y mag-aakay sa ganap na kabulukan at walang hanggang pagkawasak. Ang ibubunga ng makasariling kalayaan na ito ay pagkamuhi, kawalan ng pagtitiwala, pananaghili, paninibugho, pag-aaway, pagkakabaha-bahagi, kaguluhan, pag-aalitan, at paghihimagsik.

Hindi nasisiyahan ang diablo na sarilinin ang di-banal na kalayaang ito, kundi kaniyang pinalaganap pa ang ganitong prinsipyo sa buong hukbo ng langit, at nasilo at nadaya nito ang ikatlong bahagi ng lahat ng mga anghel ng langit. Ang mga ito ang nagpasimula ng labanan o pakikibaka kasama ni Satanas sa kalooban ng Dios at ang mga ito ay pinalayas sa langit (tingnan ang Apokalipsis 12:4, 7-9)! Subalit hindi pa rin nasiyahan si Satanas, kaya’t kaniyang dinala ang malaya’t mapaghimagsik na espiritung ito sa lupa.

Ang kaunaunahang kasinungalingan ni Satanas kay Eba ay nakabatay sa prinsipyong ito ng di-banal na kalayaan (tingnan ang Youth’s Instructor, July 1, 1897). Subali’t ito’y hindi pa rin doon nagtapos. Ang mapaghimagsik na kalayaang ito ay hindi lamang ipinakita ni Lucifer, ng ikatlong bahagi ng mga anghel, at ni Adan at Eba, kundi ipinakita rin ni Cain (Signs of the Times, Dec 16, 1886), ni Faraon (Youth’s Instructor, Nov 30, 1893), ni haring Saul (Signs of the Times, June 1, 1888), ang hari ng Babilonia (Youth’s Instructor, March 28, 1905), ng alibughang anak (tingnan ang Signs of the Times, Jan 29, 1894), ni Judas Iscariote (Signs of the Times, June 5, 1884), at ng mga Laodicea (Review and Herald, April 1, 1890). At ito’y patuloy na makikita at magiging dahilan ng pagbagsak ng marami sa ating mga kapatid na nagsihiwalay hanggang sa sila’y magising at makilala ng malinaw ang pagkakaiba ng tunay at ng huwad na kalayaan!

“Ipinahayag ni Cristo, ‘Ang hindi sumasa akin ay laban sa akin; at ang hindi nagiimpok ay nagsasambulat.’ Ipinagkaloob ng Dios sa bawat tao ang kani-kaniyang gawain. Kaniyang inaasahan sa bawat tagasunod Niya na ipakita ang isang impluwensiya na magpapahayag para sa ikasusulong ng Kaniyang kaharian. Siya na hindi masigasig na gumagawa sa pagsusulong o pagtataguyod ng pag-ibig at pagkakaisa at katarungan ay nagpapakita ng isang impluwensiya na salungat kay Cristo.” Special Testimonies, Series B#2, p 44.

Ang hayag na pagkakaisa natin ang nagpapakita sa sanlibutan na tayo nga ay tunay na mga anak ng Dios! Samakatuwid, ang ating hayagang pagkakaisa ang palatandaan at katibayan na tayo nga ay tunay na kaisa ni Cristo! Maaari nating ipahayag ng malakas na tayo ay kaisa sa Dios, subali’t maliban na mapatunayan natin ito sa pamamagitan na matamo natin ang hayag na pagkakaisa natin, atin lamang ipinakikita na tayo lamang ay mga mapagpaimbabaw!

“Pinasulong ng ilan ang kaisipan na habang tayo’y napapalapit sa pagsasara ng panahon, ang bawat anak ng Dios ay kikilos na hiwalay sa anumang relihiyosong samahan. Subali’t ako’y inatasan ng Panginoon na sa gawaing ito ay walang anumang bagay na kagaya ng pagiging malaya o hiwalay ng tao….Upang ang gawain ng Panginoon ay sumulong na malusog at matatag, dapat na magkaisa ang Kaniyang bayan.” Gospel Workers, p 487.

“Mayroon sa gitna ng nalabi ngayong mga huling araw, kung paanong ganoon din sa matandang Israel, na nais na kumilos na mag-isa at malaya, na hindi handang pasailalim sa mga turo ng Banal na Espiritu ng Dios, at hindi makikinig sa paalaala at payo. Nawa’y lagging itatak sa isip ng mga ito na ang Dios ay may iglesya sa lupa, kung saan Niya ipinagkaloob ang kapangyarihan. Nanaisin ng tao na sundin ang kanilang sariling kahatulan na malaya, na hinahamak ang payo at saway; subali’t kapag ginawa nila ito ng tiyakan, sila’y mangahihiwalay sa pananampalataya, at kapinsalaan at pagkawasak ng mga kaluluwa ay susunod. Yaong mga nagtitipon ngayon upang itaguyod at itatag ang katotohanan ng Dios ay inihahanay ang kanilang sarili sa kabilang panig, na tumatayong magkakaisa sa puso, isip, at sa tinig sa pagtatanggol sa katotohanan.” Selected Messages, book 3, p 23.

“Hindi pinanukala ng Dios na ang Kaniyang manggagawa ay tumayong magkakahiwalay bilang mga malalayang nilalang….Aking idinadalangin na kayo, maging mga ministro o kaanib ng iglesya na ngayo’y tumayong magkakasama sa tulong ng Panginoon, at sa tulong ng Panginoon ay makilaban sa malakas na kapangyarihan ng kadiliman. Pag-aralan ninyong may pananalangin ang ikalabing pitong kapitulo ng Juan. Ang kapitulong ito ay hindi lamang dapat basahin ng paulit-ulit, kundi ang katotohanan nito ay dapat na kainin at tunawin.

Ano ang dahilan, bakit napakaraming suliranin sa ating hanay? Ito ba’y sa dahilan na sinisikap ng Dios na panatilihing nagkakaisa ang ating mga kapatid sa kanilang Iglesya sa Tahanan? O ito’y sa dahilan na marami sa ating mga kapatid na nagsihiwalay ay ayaw makiisa sa pagsunod sa kalooban ng Dios? Ano ang tunay na dahilan ng mga kaguluhan sa hanay natin na mga nagsihiwalay?

“Ang dahilan ng kaguluhan ay hindi mahirap makita. Ang mga mangagawa ay naging magkakahiwalay na hibla, kung saan maaari nilang ituring ang kanilang mga sarili na nararapat ihabing magkakasama upang tulungang mabuo ang hugis. Ang mga ito ang pumipighati sa Banal na Espiritu….Ang di-napabanal na kalayaan ang naglalagay sa atin kung saan hindi makagagawa ang Dios na kasama natin.” Testimonies, vol 7, p 197.

Ang karamihan sa mga suliranin sa gitna ng ating mga kapatid na nagsihiwalay at ng mga Iglesya sa Tahanan ay sa dahilang hindi natin sinusunod ang kalooban ng Dios at hindi nagkakaisa sa ilalim ng iisang pananampalataya kay Cristo. At ang gawin pa itong malala, ay kapag sinikap noong mga nagnanais na gumawa ng kalooban ng Dios na gisin gin ang ating mga kapatid sa pangangailangan na pagkakaisa sa ilalim ng iisang pananampalataya kay Cristo upang maalis si Satanas mula sa ating hanay, kasama na ng mga suliraning ito at ng mga bulaang tagapagturo, marami ang nagsisitayo at nagpapahayag na: “Ito ay kapapahan! Ito ay herakiya! Huwag tayong magkaisa o tumayong magkakasama sa ilalim ng iisang pananampalataya sapagkat nais ng Dios na tayo’y sa Kaniya lamang makiisa sa espiritual, at hindi sa hayag na pagkakaisa sa isa’t isa!” Subali’t binalaan na ng Dios ang Kaniyang bayan na ang ganitong pananalita ay laban sa tunay na panawagan para sa pagkakaisa!

“Nalalamang mabuti ni Satanas na ang kasama ng kaayusan at sama-samang paggawa o pagkakaisa ay ang tagumpay. Alam na alam niya na lahat ng bagay na may kaugnayan sa langit ay nasa sakdal na kaayusan, na ang pagpapasakop at sakdal na disiplina ang makikita sa mga kilos ng hukbo ng mga anghel. Ang akayin, kung magagawa niya, ang mga nagpapanggap na mga Kristiyano na palayo mula sa panukala ng langit ang kaniyang pinagsisikapan; kung kaya’t kaniyang dinadaya maging iyong mga nagpapanggap na bayan ng Dios at pinapaniwala sila na ang kaayusan at ang disiplina ay kaaway ng espiritualidad, na ang tanging kaligtasan para sa kanila ay pabayaan ang bawat isa na gawin ang kaniyang daan, at manatiling kakaiba at hiwalay mula sa karamihan ng mga Kristiyano na nagkakaisa at gumagawa upang mapatatag ang disiplina at pagkakaisa ng paggawa. Ang lahat ng pagsisikap na ginagawa upang maitatag ang kaayusan ay itinuturing na mapanganib, isang pagbabawal sa matuwid na kalayaan, at dahil dito’y kinatatakutan bilang kapapahan. Itinuturing ng mga tapat na kaluluwang ito na isang kagalingan na ipagmayabang ang kanilang kalayaan na makapag-isip at gumawa na malaya’t nag-iisa. Hindi nila tatanggapin ang sabi ng iba. Hindi sila susunod sa kaninuman. Ipinakita sa akin na espesyal na gawain ni Satanas na akayin ang tao na madama nila na paraan ng Dios para sa kanila na gumawa para sa kanilang sarili at piliin ang kanilang sariling daan na hiwalay at malaya sa kanilang kapatid.

Huwag ninyong pahintulutan ang sinumang nagsihiwalay na ministry, ministro, o kaanib na sikaping akayin kayo na paniwalaan na nais ng Dios na manatili ang Kaniyang bayan na baha-bahagi, walang kaayusan, at malaya mula sa isa’t isa sa pananampalataya at gawain at pagpupulong, kahit na sila pa ay sumipi ng isang patotoo mula kay Kapatid na White para lamang patibayin ang kanilang kinatatayuan, sapagka’t kanila lamang binabaluktot ang sinipi upang may masabi na hindi kailan man nilayon ni Kapatid na White! Kaya’t sabi mismo ni Kapatid na White:

Hindi nais ng Dios na ang Kaniyang bayan na humiwalay ay mapabilang sa hanay ng kawal ni Satanas, na itaguyod ang kaniyang maling mga aral, ipakita ang kaniyang di-banal na pagiging malaya at hiwalay, at iligaw ang mga kaluluwa sa pagkakabaha-bahagi at pagkawasak. Kundi nais ni Cristo na ang lahat ng Kaniyang tunay na bayan na nagsihiwalay ay mapabilang sa hanay ng Kaniyang kawal, na itinataguyod ang Kaniyang dalisay na aral, ipinapakita ang Kaniyang banal na likas o ugali, at inaakay ang mga kaluluwa kay Jesus at sa pagkakaisa at buhay na walang hanggan.

“Ang kawal ay mapapasama kung hindi nila natutunang sumunod sa mga utos ng kapitan. Ang bawat kawal ay dapat na kumilos na sama-sama. Ang pagkakaisa ay kalakasan; kung walang pagkakaisa, walang halaga ang pagsisikap. Anuman ang magagandang katangian ang taglay ng isang kawal, hindi siya ligtas na mapagkakatiwalaang kawal kung inaangkin niya ang karapatan na kumilos na mag-isa at malaya mula sa kaniyang kapwa kawal. Ang sariling paggawa na ito ay hindi mapapanatili sa serbisyo ni Cristo.

“Ang pagpipigil sa sarili ay kailangang kailangan na dapat sanayin ng bawat Kristiyano kung kanilang tutugunin ang dalangin ni Cristo. Hindi siya isang mabuting kawal kung hindi niya isusuko ang kaniyang sariling kahatulan at ang kaniyang sariling mga kuru-kuro upang mapanatili ang pagkakaisa ng paggawa….Ang kaamuan at kapakumbabaan ni Cristo ay palaging nag-aakay sa pagkakaisa at dahil mapapalakas sa nagkakaisang paggawa.” Manuscript Releases, vol 5, p 373-374.

“Yaong kaanib ng kawal ni Cristo ay dapat na gumawang sama-sama. Hindi sila magiging tapat na mga kawal maliban na sumusunod sila sa mga utos. Ang nagkakaisang pagkilos ay mahalaga. Ang isang kawal na kumikilos na hindi isinasaalang-alang ang iba, ay walang tunay na lakas. Upang makapagdagdag ng bagong teritoryo sa kaharian ni Cristo, ang kaniyang mga kawal ay dapat na sama-samang gumagawa….Siya ay nananawagan para sa nagkakaisang kawal, na matatag na kumikilos pasulong, hindi sa isang pulutong na binubuo ng magkakaiba-iba at magkakahiwa-hiwalay.” SDA Bible Commentary, vol 4, p 1146.

“Sa kabila ng lahat ng mabubuting katangian na tinataglay ng isang tao, hindi siya magiging isang mabuting kawal kung siya’y malayang kumikilos at gumagawa mula doon sa mga nakaugnay sa kaniya….Tingnan ninyo ang malakas na pangkat ng mga kabayo. Kung, sa halip na parehong naghihilahan, ang isa’y biglang tumakbong pasulong at ang isa nama’y pabalik, hindi nila maisusulong ang karga, sa kabila ng kanilang matinding lakas. Gayon ang mga kawal ni Cristo ay dapat na gumawang magkakasama, kung hindi ay magkakaroon lamang ng kalipunan ng mga malalayang atom….Ang kalakasan ay nasa pagkakaisa. Ang iilang lalaki at babae na sama samang nagkakaisang, na nasa tanawin ay ang kaluwalhatian ng Dios, ay lalago sa kalakasan at karunungan, at sa pagtatamo ng mga bagong tagumpay.” Signs of the Times, Sept 7, 1891.

Walang isa man sa ating mga kapatid na humiwalay, maging sila man ay ministro o kaanib, ang magagawang makarating sa langit hanggang sa may kabatiran nilang isuko ang kanilang di-banal na pagiging malaya, na hihinto na sa pagsalungat at paglaban sa hayagang pagkakaisa sa gitna ng ating mga kapatid, at sa halip ay gagawa tungo sa isang ganap at lubos na pagkakaisa sa iisang pananampalataya kay Crsito bilang ating pangulo! “Ang isang taong may tiwala sa sarili, may espiritung malaya at makasarili ay hindi kailanman makakapasok sa kaharian ng Dios.” Selected Messages, book 2, p 216. At bakit hindi sila makakapasok sa langit? “Kayo gagawa ng isang gawaing malaya at hiwalay sa langit kung paanong kayo’y gumawa sa lupa.” Kress Collection, p 152.

Mga minamahal na mga kapatid na lalaki at babae na nagsihiwalay, sinisikap ng Dios na maging angkop ang Kaniyang bayan sa katuwiran at ihanda sila para sa walang hanggan na kasama Niya sa pag-aakay sa kanila na maging isa sa layunin, iisa sa pananampalataya, isa sa gawain, at isa sa pagkakaisa. Subali’t determinado ang Diablo at ang kaniyang mga kinatawan na nasa ating kalagitnaan na pigilin itong huwag mangyari, at ang ating mga kapatid ay naiipit sa gitna ng labanang ito! Ngunit ang Dios ay may malinaw na layunin sa panawagan sa Kaniyang tunay na bayan na nagsihiwalay na magkaisa. Nais lamang ng Dios na mapasakdal ang ating mga likas at pag-uugali sa pamamagitan ng pagsasama sama bilang isa at upang sa pamamagitan nito ay maihanda tayo para sa paglipat! At yaong mga sumasalungat sa hayag na pagkakaisang ito ay gumagawa upang mapanatili ang ating mga kapatid na nakaugnay sa kasalanan at sa mga kapintasan ng pag-uugali, ang mawaglit sa paglipat, at dahil dito sila’y gumagawa sa kanilang sarili sa labas ng tahanan sa langit!

“…hindi sila dapat tumayo sa isang espiritung hiwalay at malaya, kundi magpasakop sa bawa’t isa bilang mga tagasunod ni Cristo. Ito ang tanging paraan na itinalaga ng Dios upang ang isa ay magkaroon ng impluwensiya sa iba at ang lahat ay mabago at mahubog ayon sa banal na Huwaran, at upang ang lahat ng mananampalataya kay Cristo ay mapabanal sa pamamagitan ng katotohanan.” Manuscript Releases, vol 15, p 357.

“Mayroong kaayusan sa langit, at ito’y dapat na gayahin noong mga tagapagmana ng kaligtasan sa lupa. Habang napapalapit ang tao sa pagtatamo ng kaayusan at alituntunin ng langit, higit silang nadadalang malapit sa kalagayan na kaaya-aya sa harapan ng Dios na siyang gagawa sa kanila na maging saklaw ng kaharian ng langit at mag-aangkop sa kanila para sa paglipat mula sa lupa patungo sa langit…” Testimonies, vol 2, p 697-698.

“Sinasamantala ni Satanas ang kawalan ng pakikiisa nila Kapatid na G sa kabuuhan. Nais nilang tumahak sa hiwalay at paraang malaya, at ang manguna sa halip na magpasakop upang akayin. Si kapatid na G ay may ugaling nananaghili, na kung saan kasama ng kaniyang kalayaan, ang siyang naglayo sa kaniya; sapagka’t sa ganitong espiritu, hindi siya magiging tunay na kaagapay ng kaniyang gumagawang mga kapatid…Hindi siya nagtataglay ng espiritu ng pabalita ng ikatlong anghel. Kaniyang inilayo ang kaniyang sarili mula sa pakikiisa at pakikiramay ng bayan ng Dios…at ito ang dahilan kung bakit siya naiwan sa ganoong kadiliman.” Testimonies, vol 1, p 230-232.

“Sundin ninyo ang mga aral nito [Juan 17], at kayo’y magkakaisa… Walang sinuman ang tinawag upang lumakad na mag-isa. Sa buhay ni Cristo at sa walang kamatayan ay nahayag sa liwanag. Kaniyang ibinukas ang daan patungo sa kaharian ng langit doon sa mananampalataya sa Kaniya, subali’t hindi Siya nagtalaga sa sinuman ng isang landas na iba doon sa daan na dadaanan ng lahat. Siya ay nananawagan para sa pagkakaisa, kaya’t kinakailangan tayong magkaroon ng pagkakaisa.” Manuscript Releases, vol 17, p 291.

“Kagaya ng iba’t ibang bahagi ng makina, ang lahat ay malapit na nakaugnay sa bawa’t isa…Kinakailangang magkaroon ng pagkakaisa sa pagkakaiba-iba. Walang sinumang kaanib ng samahan ng Panginoon ang makagagawang matagumpay na nag-iisa. Ang bawat isa ay dapat gumawa sa ilalim ng pamamatnubay ng Dios; dapat gamitin ng lahat ang kanilang kakayahan na ipinagkatiwala sa kanila para sa Kaniyang gawain, upang ang bawat isa ay makapaglingkod sa ikasasakdal ng lahat.” Review and Herald, May 13, 1909.

“Namatay ang prinsipe ng ating kaligtasan para sa sangkatauhan upang ang tao ay maging kaisa Niya at ng bawat isa….Walang sinumang kaluluwa ang ginawang malaya at hiwalay sa iba. Dapat na walang pag-aalitan sa tahanan ng Dios; sapagka’t ang kabutihan ng bawat isa ay kaligayahan ng lahat. Hindi dapat magbuo ng pagkakabahabahagi sa pagitan ng bawat tao.” Fundamentals of Christian Education, p 479.

“Kapag ang bayan ng Dios ay kaisa Niya, sila ay magiging isa sa bawat isa. Ang kanilang pagkakaisa at pag-ibig ay magpapatunay ng kadalisayan ng kanilang pagiging isa kay Cristo. Kapag ang kanilang mga mata ay nakatuong lahat kay Cristo, ang kanilang mga puso ay mabibigkis sa pag-ibig. Kung magkagayon, sila’y tatayong sama-sama upang labanan ang pulutong ng kasamaan, at sila’y magkakaroon ng lakas para sa labang hindi nakikita ng mata. Kanilang ilalagak ang kanilang mga puso sa Panginoon…” Manuscript Releases, vol 15, p 86-87.

“‘Hindi kayo sa inyong sarili, sapagkat kayo’y binili sa halaga’ (1 Cor 6:19-20). Ang may-ari sa atin ay ang Dios….Hindi natin dapat na isipin na isang kagalingan ang magkaiba o maghidwaan. Tayo’y nasa malapit na bigkis ng pagkakaugnay sa isa’t isa. Kung dumadaloy sa ating mga isip at puso ang iisang nagpapalakas na kapangyarihan, tayo’y makagagawang sama-sama. Ssa kabiguang magawa ito, ating itinatakwil ang Pinagmumulan ng lahat ng espiritual na buhay.” Manuscript Releases, vol 8, p 69.

Papaano natin maaangkin na tayo ay tapat na mga tagasunod ni Cristo gayong naikakaila natin Siya sa ating pagtanggi na makiisa sa ating mga kapatid sa pangkasalukuyang katotohanan na ito na kapuwa nangagsihiwalay? Nais ba nating magpatuloy na maging mga mapagpaimbabaw? Papaano nating maaangkin na maging mga di- makasariling alagad ni Cristo kung ating tinatanggihang tugunin ang Kaniyang panalangin para sa pagkakaisa natin? Kaniyang tinutugon ang ating mga dalangin, bakit hindi natin sikaping tugunin ang sa Kaniya?

“Kapag ang piniling bayan ng Dios ay naging isa sa pag-iisip, ang mga hangganan ng kasakiman ay mawawala na kagaya ng isang hiwaga, at napakaraming mga kaluluwa ang mahihikayat, sapagkat ang pagkakaisa ay nakikita sa mga mananampalataya….Kinakailangang sundin ng tao ang salita ng Dios na inihayag sa ikalabing pitong kapitulo ni Juan. At sa kaniya’y maipapahayag ang mga salitang, ‘Sa Kaniya kayo’y napuspos.’” Manuscript Releases, vol 6, p 331.

“Ang pagkakaisa ay kalakasan; ang pagkakabahabahagi ay kahinaan. Kapag iyong mga naniniwala sa pangkasalukuyang katotohanan ay nagkakaisa, sila’y nagbibigay ng isang malakas na impluwensiya. Nauunawaang mabuti ito ni Satanas. Higit siyang determinado ngayon upang pawalang bisa ang katotohanan ng Dios sa pamamagitan ng paglikha ng mga kapaitan at pagtatalo sa gitna ng bayan ng Panginoon.” Testimonies, vol 5, p 236.

“Ipinahayag ng Dios ang Kaniyang kalooban sa panalangin na ito ni Cristo [Juan 17] para sa pagkakaisa ng Kaniyang nananampalatayang bayan. Subali’t mayroong walang-kapagurang laban na pinanatili sa sanlibutang ito, na napasama at nadungisan ng sumpa. Si Satanas ay gumagawa upang gawing walang bisa ang dalangin ni Cristo….sapagka’t kung saan mayroong pagkakaisa ay naroon ang kalakasan, pagkakaisang hindi kayang sirain ng lahat ng kapangyarihan ng impiyerno.” Manuscript Releases, vol 18, p 366. (Tingnan din ang Testimonies, vol 1, p 212-213, 326; Steps to Christ, p 71; Review and Herald, Nov 10, 1885; 1888 Materials, p 1011, Spalding and Magan Collection, p 383; Special Testimonies, Series B#5, p 34-35; Manuscript Releases, vol 18, p 359-360, 364.)

“Ang bayan ng Dios ay pinagbubuklod at pinakakaisa ni Jesus at ng mga banal na anghel sa iisang pananampalataya, upang sila’y magkaroon ng iisang kaisipan at isang paghatol. At habang sila’y sinadala sa pagkakaisa ng pananampalataya, upang makita ng tuwiran sa solemne at mahalagangmga katotohanan para sa panahong ito, si Satanas naman ay gumagawa upang labanan ang kanilang pagsulong. Si Jesus ay gumagawa sa pamamagitan ng Kaniyang mga kasangkapan upang magtipon at magbuklod. Si Satanas ay gumagawa sa pamamagitan ng kaniyang mga kasangkapan upang magkalat at maghati-hati.” Testimonies, vol 1, p 332.

Samakatuwid, iyong mga lumalaban sa isang sakdal na hayag na pagkakaisa at matamis na pagbubuklod sa gitna ng humiwalay na bayan ng Dios ngayon ay tunay na mga kasangkapan at kinatawan ni Satanas. Dahil dito, ating makikilala sa pamamagitan ng kanilang mga bunga kung sino ang mga kinatawan ni Satanas upang hadlangan ang pagkakaisa. Siyasatin nating ang ilan sa masasamang bunga na ito upang malinaw na mahayag ang mga kinatawan ni Satanas sa ating kalagitnaan. Sino ngayon itong mga kinatawan o ahente ng Diablo?

Pagkatapos na mabasa ang mga lisatahan na ito ng mga bungang ipinapakita ng mga kinatawan o ahente ni Satanas, halos lahat sa atin ay makikitang may-sala sa pagtulong sa Diablo at walang-malay na ginagamit niya upang mahadlangang mangyari ang pag-kakaisa sa gitna natin. Subali’t ito’y nagpapakita ng mahalagang punto: na tayo ay tiyak na mawawaglit kung tatratuhin tayo ng Dios na gaya ng ating pagtrato sa isa’t isa!

“Tayo ay nasa kahabag-habag na kalagayan kung ang Dios ng langit ay magiging kagaya natin, at itatrato tayo kung paano ang ginagawa nating pagtrato sa bawa’t isa. Salamat sa Panginoon na ang Kaniyang kaisipan ay hindi kagaya ng ating kaisipan, o ang Kaniyang daan man ay kagaya ng ating daan….Kung tayo ay mayroon ng pag-ibig ni Jesus, iibigin natin yaong pinagkalooban Niya ng buhay.” Review and Herald, Aug 27, 1889.

Subali’t hindi tayo dapat magpatuloy na pagamit sa Diablo! Maaari tayong mapalaya ni Cristo mula sa lahat ng sarili at mula sa lahat ng kasalanan upang hindi na tayo madadaya pa ni Satanas na gumagawa upang hadlangan ang dalangin ni Cristo na hayag na pagkakaisa sa gitna ng Kaniyang bayan. Kaya’t para doon sa tapat na nagnanais na sumunod sa Dios at gumanap ng Kaniyang kalooban sa atin, ang Dios ay handang gumawa sa inyo upang gawin ang Kaniyang mabuting kalooaban (Filipos 2:12-13). Ang pagkakaisang ito ang siyang magiging inyong mithiin at hangarin! Kung gayon, ano ang susi na kailangan nating lahat na iwasan at siyang pinakamatagumpay na paraan ni Satanas upang mapanatili ang iglesya ng Dios na mahina?

“Ang Dios ay hindi humihiwalay sa Kaniyang bayan, subali’t inihihiwalay ng Kaniyang bayan ang kanilang sarili sa Dios sa pamamagitan ng kanilang sariling mga hakbang o gawa. At wala akong alam na kasalanang higit na malaki sa paningin ng Dios kaysa sa pagyakap sa pananaghili at pagkamuhi sa kapatid, at sa pagtutok sa mga sandata ng digmaan laban sa kanila.” 1888 Materials, p 1011.

“Ang pananaghili at paninibugho aty katulad sa dalawang magkapatid na nagkakasundo sa kanilang mga gawain. Ang pananaghili ay mag-aakay sa tao na magnasa ng ilang bagay na inaangkin ng iba, at siyang magtutulak sa kaniya na gamitin ang lahat ng paraan na nasa kaniyang kapangyarihan upang pabagsakin at sugatan ang karakter at reputasyon noong isa na ninanais niyang malagay sa kaniyang dako. Ang kasinungalingan, mga sali’tsaling sabi, at mapanirang-puri na mga ulat ay ipinalalaganap, at lahat ng bagay na maaaring magamit ay gagamitin upang mailagay ang taong kinaiinggitan sa isang hindi kanais nais na liwanag sa harapan ng mga tao. Ang paninibugho ay nag-aakay sa isang tao na maghinala o magbintang sa iba na naghahangad na alisan siya ng mga pagkakataon at posisyon.” Signs of the Times, Nov 2, 1888 (tingnan din ang Manuscript Releases, vol 15, p 149).

“Hindi mahalaga kung gaano kalinis ang likas at buhay niyaong nagsasalita ng mga salita ng Dios sa mga tao; wala itong ibinibigay na kredito sa kanila…Subali’t kung ang isang balita ay naikalat, at kung sa pamamagitan ng ilang hinuha o palagay ang isang paratang ay maibato sa karakter ng sugo ni Cristo, o anong balighong paniniwala ito tinatanggap! Napakarami ay handang magpalaki at magpalaganap ng paninira! Inihahayag lamang ng mga ito ang kanilang tunay na karakter.” Selected Messages, book 1, p 72-73.

“Siya na nagbubukas ng kaniyang puso sa mga mungkahi ng kaaway sa paghahaka ng masama at paninibugho ay madalas na napagkakamalian ang masamang kaisipan na ito na isang espesyal na pagkatanto, katangian o mabuting kapasiyahan upang matuklasan ang kasalanan at mga maling motibo sa iba; kaniyang itinuturing ito na isang mahalagang kaloob na minarapat sa kaniya, at siya’y humihiwalay mula sa kaniyang mga kapatid, na doo’y dapat siyang makipagkasundo. Siya’y nauupo sa luklukan ng paghatol at kaniyang sinasarhan ang kaniyang puso laban doon sa inaakala niyang nagkamali, na para bagang siya’y malaya sa mga tukso. Si Jesus ay humihiwalay sa kaniya, at siya’y iniiwan upang lumakad sa kaniyang sarili daan.

“Huwag nawang magpatuloy ang sinuman sa inyo sa pagluwalhati laban sa katotohanan sa pagkukunwari na ang espiritung ito ay isang kinakailangang bunga ng katapatan sa pagtutuwid ng mali at paninindigan sa pagtatanggol ng katotohanan. Ang ganitong karunungan ay maraming mga tagahanga, subali’t ito’y labis na mapanlinlang at mapanganib. Hindi ito nagmula sa itaas, kundi ito’y bunga ng pusong nangangailangan ng pagbabago. Si Satanas mismo ang pinagmulan nito….

“Nawa’y mahabag ang Dios doon sa mga nagbabantay, na kagaya ng mga Pariseo, upang makahanap ng anumang bagay na ihahatol sa kanilang mga kapatid, at siyang nagpapalalo sa kanilang sarili sa kanilang kamanghamangha’t matalas na paningin. Ang kanilang tinatawag na kapasiyahan ay walang sigla, makademonyong pamumuna, matalas sa paghihinala at pagbibintang na may masamang hangarin sa mga kaluluwang higit na kakaunti ang kasalanan kaysa kanila. Sila’y mga palabintangin sa mga kapatid na katulad ng kaaway ng Dios.” Manuscript Releases, vol 15, p 180.

“Hindi baga ang kaparehong kasamaan ay nakikita ngayon na siyang nagtatag ng pundasyong ng pagkawasak ni Korah? Ang kapalaluan at ambisyon ay laganap; at kapag ang mga ito’y niyayakap, kanilang binubuksan ang pintuan sa pananaghili, at sa paghahangad ng kapangyarihan; ang kaluluwa’y napahihiwalay sa Dios, at hindi-namamalayang naaakay sa hanay ni Satanas. Kagaya ni Korah at ng kaniyang mga kasama, marami maging sa mga nagpapanggap na mga tagasunod ni Cristo ang nag-iisip, nagpaplano at gumagawang masigasig para sa pagtataas sa sarili, at upang matamo ang simpatya at tulong ng mga tao, sila’y handa na baluktutin ang katotohanan, pabulaanan ang mga lingkod ng Panginoon,at pagbintangan pa ng napakasama at makasariling layunin na nagpasigla sa kanilang mga puso. Sa pamamagitan ng patuloy na pag-ulit-ulit sa kasinungalingan, at paglaban sa mga katibayan, kanilang pinaniwalaan sa huli na ito ay katotohanan. Habang nagsisikap na sirain ang pagtitiwala ng mga tao sa lalaki na hinirang ng Dios, kanilang pinaniniwalaan na sila’y totoong abala sa mabuting gawain, na tunay na gumaganap ng serbisyo ng Dios.” Review and Herald, Nov 12, 1903.

“Habang tayo’y nalalapit sa huling krisis, napakahalagang sandali na makita ang pagkakasundo at pagkakaisa sa mga kasangkapan ng Panginoon….Habang sinisikap niya[Lucifer] na pagkaisahin ang kaniyang mga kinatawan sa pakikipaglaban sa katotohanan, siya’y gagawa upang paghiwalayin at pagkalatin ang mga tagapagtaguyod nito. Ang paninibugho, masasamang haka, masasamang salita, ay sinulsulan niya upang magbunga ng di-pagkakasundo at pagtatalo. Ang mga kaanib ng iglesya ni Cristo ay may kapangyarihan upang hadlangan ang mga layunin ng kaaway ng mga kaluluwa. Sa mga panahong kagaya nito, nawa’y hindi sila masumpungan na hiwalay sa bawat isa o sa kaninumang manggagawa ng Panginoon. Sa gitna ng pangkalahatang kaguluhan, hayaang may isang dako na doo’y makikita ang pagkakasundo at pagkakaisa sapagkat ang Biblia ang ginawang patnubay ng buhay. Hayaang madama ng bayan ng Dios na isang katungkulan ang nakaatang sa kanila na magbuo o magtatag ng kaniyang mga kasangkapan.” Publishing Ministry, p 114.

Sa talinghaga ng Juan 15:1-6, mayroong dalawang uri ng pagkakaugnay ng mga sanga sa Puno o si Cristo. Ang isang pulutong ng mga sanga ay may malapit na pakikipag-ugnayan, at kinakalinga ng Magsasaka, at siyang nagbubunga ng marami; habang ang isang pulutong ng mga sanga ay may mapandayang na pakikipag-ugnayan at nagpapakita lamang ng mga dahon, na siyang pinutol mula sa Puno, nalanta, at sa katapustapusan ay sinunog o iginatong. Subali’t yaong mga sanga na may malapit na ugnayan kay Cristo, ay nasa malapit na pakikiisa sa bawat ibang sanga na may malapit na ugnayan, at nagbubunga ng marami para sa Magsasaka.

“…ang mga sanga sa tunay na Puno ng ubas ay ang mga mananampalataya na dinala sa pagkakaisa sa pamamagitan ng pagiging kaugnay sa Puno. Kinakailangang magkaroon ng pagkakaisa sa kanilang pagkakaiba-iba. Ang kakanyahan o sariling katangian ay naingatan; sapagka’t ang isang sanga ay hindi maaaring makisama sa iisang hawakan; subali’t ang bawat isang sanga ay kinakailangang makipag-ugnayan sa iba kung sila’y kaisa sa pinakatuod.” Manuscript Releases, vol 6, p 104. (tingnan din Review and Herald, Nov 9, 1897; Acts of Apostles, p 20; SDA Bible Commentary, vol 5, p 1148.)

“Mayroong kailan lang na bumangon sa gitna natin na mga lalaki na nagpapanggap na mga lingkod ni Cristo, subalit ang gawain ay taliwas sa pagkakaisa na itinatag ng Panginoon sa iglesya….Ang ilan ay binabantayan ang kanilang kapuwa kamanggagawa at balisang sinisikap na ituro ang kanilang mga kamalian, na sa halip ay dapat sana nilang masigasig na sinisikap na ihanda ang kanilang mga kaluluwa para sa dakilang tunggaliang nasa harapan nila. Sila’y inuutusan ng Tagapagligtas na: ‘Mag-aral kayo sa Akin; sapagka’t ako’y maamo at mapagpakumbabang puso: At masusumpungan ninyo ang kapahingahan ng inyong mga kaluluwa.’” Testimonies, vol 5, p 238.

Anong uri ng sanga nais ninyong maging katulad? Katulad ng tunay na sanga, o ng huwad? Malinaw ninyong ipinakikita sa iba kung anong uri kayo ng sanga sa pamamagitan ng inyong mga gawa at salita. Sa pamamagitan ng inyong mga gawa at salita ay inyong inihahayag kung kayo’y gumagawa para sa pagkakaisa, bilang mga tunay na lingkod ng Dios—at mag-aani ng buhay na walanghanggan, o kayo’y gumagawa upang labanan ang pagkakaisa, bilang mga tunay na lingkod ni Satanas—na mag-aani ng walang hanggang pagkapahamak sa apoy! Maaari tayong maging manggagawa at ahente para sa Dios, o manggagawa at ahente para sa Diablo!

“Ang dalawang dakilang kapangyarihan sa tunggalian ay gumagawa, ang isa’y buhat sa ibaba, at ang isa’y mula sa itaas. Ang bawat tao ay nasa ilalim ng impluwensiya ng alinmang kapangyarihan, at ihahayag ng kaniyang mga gawa ang likas ng inspirasyon na pinagmumulan nito. Yaong kaisa kay Crsito ay palaging gagawa sa hanay ni Cristo. Yaong nasa pakikiisa kay Satanas ay gagawa sa ilalim ng inspirasyon ng kanilang puno, na salungat sa kapangyarihan at gawa ng Banal na Espiritu. Ang kalooban ng tao ay iniwang malaya upang gumawa, at sa pamamagitan ng gawa ay mahahayag kung anong espiritu ang kumikilos sa puso. ‘Sa kanilang mga bunga ay mangakikilala nga ninyo sila.’” 1888 Materials, p 1508 (tingnan ang Spirit of Prophecy, vol 2, p 141; Testimonies, vol 6, p 238-239).

“Ang mga tao ay papanig ayon sa kanilang mga nais….Ang lahat ng tumangging maturuan ng Dios, ay manghahawak sa mga aral ng tao. At sa huli sila’y pababayaan na sa panig ng kaaway upang maging kaaway ng Dios, at sa kanila’y nakasulat, ‘anti-cristo.’ Ang bayan ng Dios na nakakaalam ng ating katayuan sa kasaysayan ng sanlibutang ito, na may bukas na pakinig at pusong napalambot at nasupil, ay magpapatuloy sa pagkakaisa—na isa kay Jesu-Cristo. Yaong hindi isasakabuhayan ang mga aral ni Cristo, kundi pahihintulutan ang kanilang sarili na hubugin ng kanilang sarili, ay masusumpungan na ang sentro ng kanilang pagkakaisa ay anti-cristo.” Special Testimonies, Series A#9, 55-56.

“Hindi ang pagsalungat ng sanlibutan ang dapat nating katakutan; kundi ang mga elementong gumagawa sa ating sarili ang siyang humahadlang sa mensahe. Ang kakayahan ng kilusan sa pagsulong ng katotohanan ay nakasalalay sa sama-samang pagkilos noong mga nagpapanggap na naniniwala dito. Itinatatag ng pag-ibig at pagtitiwala ang kalakasang moral na siya sanang magbubuklod sa ating mga iglesya, at magseseguro sa pagkakaisa ng paggawa; subali’t ang kalamigan at kawalang pagtitiwala ay nagdala ng pagkakabahabahagi na siyang nag-alis ng ating lakas.” General Conference Daily Bulletin Feb 28, 1893. (Tingnan din ang Signs of the Times, Jan 3, 1884; Conflict and Courage, p 357).

“Ang pag-abuso sa tiyan sa pamamagitan ng pagbibigay lugod sa panlasa ang siyang matagumpay na pinag-uumpisahan ng karamihan ng mga kaguluhan sa iglesya. Yaong kumakain at gumagawang walang pagpipigil at hindi matwid, ay nagsasalita at gumagawang hindi tama. Ang isang taong walang pagpipigil ay hindi maaaring maging matiisin…Ang kasalanan ng pagkain ng walang pagpipigil, pagkain ng madalas, ng labis, at ng marami’t di-masusustansiyang pagkain, ay nakasisira sa malusog na paggawa ng sangkap ng panunaw, nakapipinsala sa utak, at nagliligaw sa paghatol, na hinahadlangan ang makatwiran, tiwasay, at malusog na pag-iisip at paggawa. At ito ang matagumpay na pinagmumulan ng mga kaguluhan sa iglesya.” Testimonies, vol 1, p 618-619.

“…ang dila ay isang maliit na sangkap, at nagpapalalo ng malalaking bagay. Narito, kung gaano kalaking gubat ang pinagaalab ng lubhang maliit na apoy! At ang dila’y isang apoy, ang sanlibutan ng kasamaan sa ating mga sangkap ay dili iba’t ang dila, na nakahahawa sa buong katawan, at pinagningas ang gulong ng katalagahan; at ang dila’y pinagniningas ng impierno….isang masamang hindi nagpapahinga, na puno ng lasong nakamamatay.” Santiago 3:5-8.

“Mahirap ipahayag ang sakit at bagabag na sanhi ng sinungaling na dila….Dapat mapagtanto ng mga nagpapanggap na tagasunod ni Cristo na ang impluwensiya ng kanilang mga salita at gawa ay hindi lamang magkakaroon ng kaugnayan sa kanilang sarili, kundi umaabot hanggang sa labas ng iglesya. Kung makikita lamang nila ang kapinsalaan na bunga ng kanilang walang-ingat na pananalita, ng pag-uulit-ulit ng mga malalabong balita, ng hindi matwid na paghatol, magkakaroon sana ng kakaunting pagsasalita at maraming pananalangin kapag nagtitipong magkakasama ang mga Kristiyano.” Review and Herald, Oct 19, 1886.

“Hindi pinahintulutan ang kaaway ng mga kaluluwa na mabasa niya ang kaisipan ng tao; subali’t siya ay matalas na nagmamasid, at kaniyang tinatandaan ang mga salita; kaniyang isinasaalang-alang ang mga kilos at gawa, at bihasa niyang iniaangkop ang kaniyang mga tukso sa kaso noong naglalagay ng kanilang sarili sa kaniyang kapangyarihan. Kung tayo’y gagawa upang supilin ang mga makasalanang kaisipan at damdamin, na hindi bibigyan ang mga ito ng puwang sa salita at gawa, si Satanas ay magagapi; sapagka’t hindi niya naihanda ang kaniyang mapandayang mga tukso sa ganitong kaso. Subali’t gaano nga kadalas na binubuksan ng mga nagpapanggap na mga Kristiyano ang pintuan sa kaaway ng mga kaluluwa sa pamamagitan ng kanilang kawalang pagpipigil sa sarili! Ang pagkakabaha-bahagi, at maging ang mapapait na pag-aaway-away na nagdudulot ng kahihiyan sa alinmang komunidad ay karaniwan na sa mga iglesya, sapagka’t kakaunti ang pagsisikap na pigilin ang maling mga damdamin, at supilin ang bawat salita na doo’y maaaring makapagsamantala si Satanas. Sa sandaling bumangon ang damdamin ng paglayo, ang bagay ay nalalantad sa harapan ni Satanas para sa kaniyang pagsisiyasat, at siya’y nabibigyan ng pagkakataon upang magamit ang kaniyang pantas na karunungan at kadalubhasaan sa paghahati-hati at pagwasak sa iglesya….Si Satanas at ang kaniyang mga anghel ay masigasig na gumagawa upang magtamo ng pag-aani mula sa binhing naihasik. Ang mga makasanlibutan ay nagmamasid, at may panunuyang bumulalas, ‘Inyong masdan kung paanong nag-aaway-away ang mga Kristiyanong ito! Kung ito ay relihiyon, hindi namin ito nanaisin.’ At kanilang tinitingnan ang kanilang sarili at ang kanilang masasamang karakter na may malaking kasiyahan. Dahil doon, sila’y napatibay sa kanilang kasamaan at kasalanan, at naluwalhati si Satanas sa tagumpay niyang ito.” Review and Herald, March 22, 1887.

“Ang sekreto ng pagkakaisa ay masusumpungan sa pagkakapantay-pantay ng mananampalataya kay Cristo. Ang dahilan ng lahat ng pagkakabaha-bahagi, pag-aaway-away, at di-pagkakasundo ay masusumpungan sa paghiwalay kay Cristo. Si Cristo ang sentro na doon maaakit ang lahat na lumapit; sapagka’t habang tayo’y napapalapit sa sentro, lalo tayong nagkakalapit sa damdamin, sa pakikiramay, sa pag-ibig, na lumalago sa likas at larawan ni Jesus.” Selected Messages, book 1, p 259.

Malinaw na makikita ito sa pagtingin sa halimbawa ng gulong ng bisikleta na may mga rayos. Habang malayo ang bawat isang rayos sa masa ng gulong, ay malayo naman sila sa isa’t isa. Subali’t habang lumalapit ang bawat isang rayos sa masa, ay lalo naman silang nagkakalapit. Kaya’t ganoon rin sa atin: habang tayo’y lumalapit kay Cristo, ay mapapalapit naman tayo sa pakikipagkaisa sa bawat isa. Subali’t kung tayo ay hindi nagkakaisa malinaw na ipinakikita lamang nito na hindi rin tayo kaisa ni Cristo.

“Malibang tanggapin ang Banal na Espiritu at pahintulutang gawin ang kaniyang katungkulan na gumawa sa puso, ang bawat isa ay magsusumikap na maging sentro ng impluwensiya para sa kaniyang sarili. Ngunit nalalaman namin mula sa aming karanasan, na ang sama-samang pagpapasakop sa Espiritu ng Dios ay kapahingahan, at kapayapaan, at kagalakan.” Bible Training School, March 1, 1909.

“Walang tatanggihang mensahe ng katotohanan yaong mga lumalakad sa liwanag ni Cristo, at ang bunga ng kanilang pagtanggap sa katotohanan ay pagkakaisa sa kanilang kalagitnaan. Si Cristo ang kanilang sentro, para sa kanila si Cristo ang daan, ang katotohanan, at ang buhay. Subalit yaong nagsasabi lamang ng, ‘Cristo, Cristo,’ at hindi tumatanggap sa mga salita ni Cristo, ay hindi kabahagi ng Kaniyang banal likas, at hindi kumakain ng Kaniyang laman, o umiinom man ng Kaniyang dugo. Yaong mga nabubuhay sa bawat salitang lumalabas sa bibig ng Dios ay hindi maaaring maging iba o hiwalay…Ito ang pagkakaisa na makikita sa gitna noong mga taong sa kanilang puso’y nahubog si Cristo, ang pag-asa ng kaluwalhatian.” Signs of the Times, May 23, 1895.

“Binalaan niya [ni Pablo] sila [ang mga taga Galacia] na kung pahihintulutan ang poot at pag-aalitan, na magkakahati-hati sa pulutong, at magkakagatan at magsisilaan na kagaya ng mababangis na hayop, kanilang inihahatid sa kanilang sarili ang pangkasalukuyang kalungkutan at pagkawasak sa hinaharap. Mayroon lamang natatanging paraan upang maiwasan ang kakilakilabot na kasamaang ito at yaon ay…ang ‘lumakad sa Espiritu.’ Kinakailangan nilang pagsikapang tamuhin sa pamamagitan ng pananalangin ang gabay ng Banal na Espiritu, na siyang mag-aakay sa kanila sa pag-ibig at pagkakaisa.” Testimonies, vol 5, p 243.

“Ang panukalang ito [na pagsagip ng mga kaluluwa mula sa mga silo ni Satanas upang makita ang Kordero ng Dios] ang nagbubuklod sa mga mananampalataya sa Dios bilang isang tao. Ang isang tuntunin ng buhay ang siyang prinsipyo ng paggawa. Ang sama-samang pagtitiwala sa bawat isa, na idinulog sa luklukan ng Dios, ay babalik sa bawat biniling kaluluwa….Winawasak ng nagpapabagong impluwensiya ang pagnanasa na gumawa ng masama; pinababanal ng mga banal na ahensya ng langit ang kaluluwa at pinipili ang tao bilang kinatawan na gagawa para sa paglilingkod sa Dios.” Review and Herald, June 5, 1900.

Kaya para magkaroon ng tunay at nagtatagal na pagkakaisa sa gitna natin bilang isang bayan na nagsihiwalay at mga Iglesya sa Tahanan tayo ay dapat na dumalangin, upang sa pamamagitan ng Banal na Espiritu ay malaman natin at maunawaan ng katotohanan at nang sa gayon ay masunod natin ito ng tama, at dahil doo’y maging tunay na nakaugnay at kaisa ni Cristo! Kung mgakagayon, maaari na nating ipangaral si Cristo at ang katotohanan sa mapapahamak na sanlibutan. Sa paggawa nito maaalis natin ang lahat ng hadlang na pumipigil sa atin upang matamo ang pagkakaisa sa kaisa natin sa pananampalataya! At sa pakikiisa sa bawat isa sa iisang pananampalataya, ating matutupad ang utos ni Cristo na “Kayong lahat ay magkakapatid!” (Mateo 23:8). Ngayon hindi sinabi ng Dios na “kayong lahat ay magkakamukha o magkakatulad” o “kayong lahat ay mga papet o tau-tauhan,” kundi “kayong lahat ay magkakapatid.” Kung gayon papaano tayo magiging ganoon, na magkakaiba sa personalidad o katauhan?

“Ang mga apostol ay nagkakaiba ng malaki sa kaugalian at hilig. Naroon ang maniningil ng buwis na si Levi-Mateo, at ang masigasig subalit mainitin ang ulo na si Simon, ang matatag at namumuhi sa kapangyarihan ng Roma; ang bukas-palad, mapusok na si Pedro, at ang mapaghangad ng masama na si Judas; si Tomas, may tapat na puso, subali’t mahiyain at matatakutin, si Felipe, mabagal maniwala, at mahilig mag-alinlangan, at ang ambisyoso, prangkang mga anak ni Zebedeo, kasama ng kanilang mga kapatid. Sila’y pinagsama-sama, kasama ng kanilang iba’t ibang kapintasan, na lahat ay may mga namana at nahubog na mga masasamang ugali subali’t kay Cristo at sa pamamagitan Niya, sila’y tatahan sa bayan ng Dios, na pinag-aralan na maging isa sa pananampalataya, sa doktrina at espiritu. Sila’y magkakaroon ng mga pagsubok, ng mga sama ng loob sa isa’t isa, ng pagkakaiba-iba ng kuru-kuro; subali’t habang si Cristo ay tumatahan sa puso, hindi magkakaroon ng pagtatalo o pag-aaway-away. Ang Kaniyang pag-ibig ang mag-aakay na mag-ibigan sa isa’t isa; ang mga aral ng Guro ang mag-aakay sa pag-aayos ng lahat ng mga di-pagkakasundo, na dadalhin ang mga tagasunod sa pagkakaisa, hanggang sa sila’y magkaroon ng iisang kaisipan at isang paghatol. Si Cristo ang dakilang sentro, at sila’y mapapalapit sa isa’t isa na katulad kung paanong sila’y napapalapit sa sentro.” Desire of Ages, p 296.

“…Dapat magbantay ang bayan ng Dios laban sa panganib ng pagbibigay hatol sa mga paraan ng bawat isang manggagawa na inaakay ng Panginoon upang gumawa ng isang mahalagang gawain na iilan lamang ang angkop gumawa. Nawa’y maging mabagal ang mga kapatid sa pagbatikos sa mga kilos na hindi ganap na akma o kasang-ayon sa kanilang mga paraan ng paggawa. Huwag nilang ipalagay kailanman na ang bawat panukala ay dapat maghatid ng kanilang sariling katangian. Huwag silang matakot na magtiwala sa paraan ng iba; sapagka’t sa hindi pagtitiwala sa gawain ng kapatid na, sa kapakumbabaan at naitalagang kasigasigan, ay gumagawa ng mahalagang gawain sa itinakdang paraan ng Dios, ay kanilang binabalam ang paglago ng gawain ng Panginoon.” Testimonies, vol 9, p 259. (tingnan din ang Our High Calling, p 169; Testimonies, vol 6, p 235; 1888 Materials, p 1154.)

“Bago nanahan ang kapangyarihan ng Banal na Espiritu sa mga alagad, sila’y gumugol ng sampung araw sa harapan ng Dios sa pananalangin at pag-aayuno at pagpapahayag ng mga kasalanan. Pagkatapos na sila’y dumating sa pagkakaisa, ang langit ay nabuksan, ang kaluwalhatian ay nahayag, at ang Banal na Espiritu ay tumahan sa kanila. At pagkatapos noon sila ay humayo upang ipahayag ang ebanghelyo na may kapangyarihan, at sa ilalim ng impluwensiya ng Espiritu limang libo ang nahikayat sa isang araw.” Sermons and Talks, vol 2, p 203 (Manuscript 77, 1902).

“Nais ko sana na ako’y magkaroon ng lakas na ibigay ang paksa sa iba kung paano itong ipinakita sa akin. Bago pa lamang Siya magpakababa sa napakatinding kahihiyan, itiningin ng Tagapagligtas ang Kaniyang mga mata sa langit, at dumalangin na magkaisa ang Kaniyang mga alagad. Kaniyang sinabi, [Sipi ang Juan 17:20-23]. Ang iglesya sa kabuuhan ay hindi kailanman makatatanggap ng huling ulan maliban na kanilang iwaksi ang lahat ng pananaghili, paghahaka ng masama, at pagsasalita ng masama. Yaong mga nagpapanatili ng galit sa puso hanggang itoy mapalakas at maging bahagi na ng kanilang likas, ay kinakailangang magkaroon ng kakaibang karanasan kung nais nilang makibahagi sa huling ulan. Marami ay hindi gising sa katotohanan na sinusuri at sinusubok sila ng Panginoon upang mahayag kung kanila ngang totoong iniibig si Jesus o hindi. Ang espiritu at ugali na kanilang ipinakikita sa kanilang mga kapatid, ay nagsasabi ng kanilang espiritu at pakikitungo sa Dios. Napakalaking kahihiyan ang nagagawa kay Jesu-Cristo noong mga nag-aangkin na Kaniyang mga tagasunod….hindi mangyayari para sa isa na siya’y magkaroon ng pag-ibig sa Dios, at magkulang ng pakikiramay para sa kaniyang kapwa tao. Ang pag-ibig ni Jesus sa puso ay palaging mahahayag sa magiliw na pakikiramay sa mga kaluluwang binayaran ni Cristo ng napakamahal na halaga.” Home Missionary, Aug 1, 1896. (Tingnan din ang Review and Herald, Feb 25, 1890; Testimonies to Ministers, p 399.)

Ang lahat ng pananaghili, paghahaka ng masama, pagiging bulaan na saksi, pagtsitsismis, pagsira sa reputasyon, pagkakalat ng mga maling balita, di-pagkakasundo, pagtatalo-talo at iba pa, ay dapat nating iwaksi at ng ating mga Iglesya sa Tahanan na nagsihiwalay nang buong bilis, at mapalitan ng sama-samang pag-iibigan at pagkakaisa. Maliban na ito’y mangyari sa gitna ng mga kapatid na nagsihiwalay at sa mga Iglesya sa Tahanan, tayo’y maiiwan na walang huling ulan—na binabantayan ang iba na pinili na siyang tatapos sa gawain ng Dios, at pinapanood ang iba na tinatanggap ang pagbuhos ng Banal na Espiritu, at pinapanood ang iba na kinukuha ang ating putong sa langit, habang tayo’y nalalanta at natutuyo na walang Cristo at handa na upang sunugin! Kinakailangan na “Kayong lahat ay magkakapatid”!

“ ‘Hindi kayo sa inyong sarili, kayo’y binili sa halaga’ (I Cor 6:19-20). Ang Dios ang may-ari sa atin. Ang nag-iisang dugo na tumubos sa isang kapatid, ang siya ring tumubos sa isa, at sa iba pa. Ang lahat ay ipinanganak ng Dios sa iisang Espiritu. Ang lahat ay mga sangkap ng iisang katawan, at gumagawa sa iisang Espiritu….Ang kabuhayan ng lahat ay nagmumula sa iisang pinagmumulan. Huwag nating isipin na isang kagalingan na di-magkaisa. Tayo ay nasa isang malapit na bigkis ng pagkikipagugnayan sa bawa’t isa. Kung iisa ang dumadaloy na lakas sa ating mga kaisipan at puso, tayo ay kikilos na sama-sama. Sa pagkabigo na magawa ito, ating itinatakwil ang Pinagmumulan ng lahat ng espiritual na buhay.” Manuscript Releases, vol 8, p 69.

“Sa katotohanan na ang tao ay malayang nilalang, itinuturo ng Dios sa atin na hindi dapat na pilitin o puwersahin sa anumang hakbang ng paggawa, ganundin dapat nating ilarawan ang Dios sa pag-uugali bilang mga responsableng mga nilalang sa pakikipagtulungan sa Dios. Dapat tayong magkaroon ng malasakit sa ating kapatid, sa ating kapwa, at sa lahat ng nasa paligid natin.” SDA Bible Commentary, vol 5, p 1098.

“Ang mga tao ay kadalasang nakagagawa ng kamalian dahil sa kamangmangan o kakulangan ng paghatol o pagpapasiya. Sa maraming pagkakataon, walang kasalanan na pinaghandaan o pinagplanuhan; ito’y bunga ng kawalan o kakulangan sa pag-iisip o pagbubulay-bulay. Ang nagpapalagay na isa itong kasalanan ay makasalanan sa kaniyang sarili. Ang matalas na imahinasyon ang sanhi kung bakit sila’y natitisod sa isang salita o gawa. Subalit kadalasan ang isang hinatulan ay walang kasalanan sa paningin ng Dios. Ang nagpaparatang, na nagpahintulot sa manunukso upang gambalain ang kaniyang damdamin, ay kinakailangang magpakumbaba ng kaniyang kaluluwa sa Dios, upang madalisay at malinis ng Banal na Espiritu, na maging mapagmahal sa kapatid, maging mabait at mapitagan….Kung ang sinuman ay magkasala, inyong alalahanin na walang iba kundi kayo mismo ang gumawa. Iwaksi na ang paghahaka ng masama.” Manuscript Releases, vol 11, p 371.

“Pinahintulutan ng Panginoon sa Kaniyang kalooban ang mga kapatid na ito na gumagawa ng Kaniyang gawain na makagawa ng ilang kamalian. Sa anong dahilan? Upang mahayag kung ano ang nasa mga puso ng mga tao na nakakagawa rin ng kamalian, at paulit-ulit at may kahabagang pinatatawad ng Dios. Sinusubok at sinusuri sila ng Dios upang mahayag kung anong uri ng espiritu ang mayroon sila.” 1888 Materials, p 1249.

“Yaong sa pamamagitan ng espiritu at pag-ibig ni Jesus ay magiging kaisa Niya, ay makikisama ng malapit sa bawat isa, na nabibigkis ng mga pamigkis ng pag-ibig. Kung magkagayon, ang tali ng pagkakapatiran ay hindi magiging palaging nahahatak, na handa sa anumang hamon na malagot at magkahiwa-hiwalay. ‘Kayong lahat ay magkakapatid’ ang siyang magiging damdamin ng bawat anak ng pananampalataya. Kapag ang mga tagasunod ni Cristo ay isa sa Kaniya, ay hindi magkakaroon ng una at ng huli, walang taong pinagpipitaganan nang kakaunti o binibigyan ng kakaunting pagpapahalaga. Bibigkisin ng isang pinagpalang pagkakapatiran ang lahat ng tunay na tatanggap sa Panginoong Jesu-Cristo sa isang matibay na katapatan na hindi maaaring masira. Ang lahat ay kapwa magiging isa kay Cristo.” SDA Bible Commentary, vol 5, p 1097-1098.

“Hindi natin dapat ilagak ang ating pagtitiwala sa tao, o umasam ng parangal mula sa ating kapwa-tao....Hindi tayo dapat maging bulag; maaaring makita natin ang di-paniniwala noong mga kasama natin, maaaring makita natin ang mga kamalian na humahadlang sa kanilang paglagong pangrelihiyon, maaaring makita natin ang pagbabagu-bago ng kanilang opinion, ang gawain nila na may kinikilingan; ngunit bagama’t nakikita natin ang mga yaon, hindi natin dapat madama na mas mataas na tayo sa kanila, na sinusukat o ikinukumpara natin ang sarili sa iba, at dapat na tayong magtiwala sa ating sariling karunungan. Habang nakikita natin ang mga kakulangan ng iba, ito’y dapat mag-akay sa atin na huwag labis na magtiwala sa sarili, na maging mapagbantay sa sarili nating espiritu at kilos.” Review and Herald, July 22, 1890.

“Hindi hinihingi ng Dios na ang lahat ng Kaniyang mga lingkod ay gagawa sa magkakaparehong paraan. Dapat pasalamatan ng bawat manggagawa ang Dios na nagkaroon siya ng bahagi sa bukiran ng Panginoon, at dapat sampalatayanan ng bawat isa na inaakay o pinangungunahan ng Panginoon ang kaniyang kapatid na mga mangagawa kung paanong sinasampalatayanan niya na siya’y inaakay ng Panginoon….Ang espiritu na umakay sa mga mangagawa na sukatin ang kanilang sarili sa iba, at tayahin ang halaga ng mga manggagawa ayon sa pagtingin o paghatol ng tao, ay hindi espiritu ni Cristo.” Spalding and Magan Collection, p 410.

“Iwasan ninyo ang lahat ng pagtatalo sa inyong kalagitnaan. Gamitin ninyo ang lahat ng paraan na magagamit ninyo upang masugpo ang mga salitang di-banal na palaging nasa mga dila,-- mga salitang magbibigay ng kasiraan sa iba. Maging tapat kayo sa bawat isa. Tayo ay binili ng halaga; kaya nga sa salita at gawa ay nararapat nating luwalhatiin ang Dios.” Review and Herald, Jan 6, 1903.

“Ang mga magkakapatid ay nagkakaiba-iba sa kuru-kuro; sapagka’t ang kanilang mga ugali ay magkakaiba. Ang isa ay mapag-isip kaysa praktikal; iniisip ng iba na ang kaniyang katayuan ang nagbibigay sa kaniya ng kapangyarihan na magsabi kung ano ang kailangan at dapat gawin ng ibang tao, na walang anumang pagtatalo hinggil sa bagay na yaon. ‘Kayong lahat ay magkakapatid.’ Ang lahat ay magpasiya na hindi siya magpapakita ng anumang kaimbihan o kaliitan ng espiritu sa ilalim ng anumang hamon, na hindi siya magsasalita ng mga mapapait na salita.” Manuscript Releases, vol 18, p 66.

“Ang Dios ay makikitungo doon sa mga naglalayo ng kanilang pakikiramay at tulong sa kanilang kapwa manggagawa, sa paraang Kaniyang ipapakita sa kanila ang Kaniyang galit.” Spalding and Magan Collection, p 410. (Tingnan din ang Spalding and Magan Collection, p 62, 67-68; Signs of the Times, July 16, 1896; This Day With God, p 192; General Conference Bulletin, Feb 25, 1895, April 5, 1901; Testimonies to Ministers, p 224, 362; Upward Look, p 74; Southern Work, p 11; This Day With God, p 356; Review and Herald, Oct 6, 1891, July 11, 1899, Dec 11, 1900; SDA Bible Commentary, vol 5, p 1135; Youth’s Instructor, March 22, 1900; Ministry of Healing, p 166; 1888 Materials, p 1639-1640, 1759; Signs of the Times, Oct 17, 1895.)

Kaya ang talatang “kayong lahat ay magkakapatid” ay nangangahulugan na walang sinuman ang dapat pigilin sa pagpapahayag ng kaniyang kuru-kuro, walang sinuman ang dapat magluklok sa kaniyang sarili sa makaharing kapangyarihan o kapamahalaan, ang lahat ay malaya at hindi dapat na pilitin o pwersahin sa anumang paraan ng paggawa, dapat tayong magkaroon ng malasakit sa ating kapatid, at hindi mahalaga kung anong lahi ang kinabibilangan natin, ang bawat isa sa atin ay tagapagbantay ng ating kapatid. Huwag nating idahilan ang anumang bagay sa atin na maaari nating ihatol sa iba, hindi dapat magkaroon ng lihim na samahan sa ating mga iglesya, at kung ang isang kapatid ay magkamali sa kaniyang gawaing ministeryo, alalahanin na kayong lahat ay nagkakamali rin. Walang una o huli, walang binibigyan ng kakaunting paggalang o pagpapahalaga, hindi natin dapat na ilagak ang ating pagtitiwala sa tao, o umasa ng parangal mula sa ating kapwa-tao, at hindi hinihingi ng Dios sa Kaniyang mga lingkod na gumawa sa magkakaparehong paraan. Bilang mga manggagawa, hindi natin dapat sukatin o ihambing ang ating sarili sa iba, o kalkulahin ang halaga ng mga manggagawa sang-ayon sa kaniyang sariling pananaw o paghatol. Dapat nating iwasan ang lahat ng pagtatalo, dapat nating pigilan ang hindi banal na mga salita na nasa mga dila, dapat tayong maging tapat at totoo sa isa’t isa, ang mayaman ay hindi dapat parangalan ng mas mataas kaysa sa mahirap—hindi dapat gumawa ng pagtatangi, at ang pagnanasa ng sariling daan o lakad, ay hindi dapat magkaroon ng lugar sa atin.

Matapos na marinig ang bahaging ito, ako’y umaasa na mauunawaan ninyo ng malinaw na hindi nananawagan ang Dios sa Kaniyang bayan at mga Iglesya sa tahanan na magkaisa sa isang pangsanlibutang pagkakaisa kung saan ang katotohanan ay naisasaisantabi. Hindi rin Niya sila tinatawagan na magkaisa sa ilalim ng isang sistemang herarkiya kung saan ang mga tao ang mamumuno o maghahari. Kundi nananawagan ang Dios sa Kaniyang lahat ng nagsihiwalay na bayan na magkaisa sa isang magiliw na pagkakaisa o pagkakasundo at ang isa’y nasa ilalim ng sistemang pantay-pantay kung saan “kayong lahat ay magkakapatid.”

Maliwanag na ang pagkakaisang ito ay kinakailangang magsimula sa lokal na Iglesya sa Tahanan. Ito’y magsisimula kung magpasya ang ating mga kapatid na lalaki at babae sa isa sa ating mga iglesya sa tahanan na nagsihiwalay na kanilang susundin ang kalooban ng Dios at pagkatapos ay gagawang sama-sama hanggang sa kanilang matamo ang hayag na pagkakaisa at pagkakasundo. Kung magkagayon mapapasakanila ang mahahalagang pangako at pagpapala ng Dios sa pamamagitan ng pananampalataya! Subali’t hindi ito magtatapos dito, sapagka’t kapag ang ibang mga kapatid sa ibang mga Iglesya sa Tahanan na nagsihiwalay ay magpasya rin na gawin ang ganoon at matamo rin ang hayag na pagkakaisa sa gitna ng kanilang mga kaanib, kanila ring tatanggapin ang mga pagpapala ng Dios, at ipagpapatuloy ang pagkakaisang ito sa iba pang mga iglesya sa Tahanan. At ang iba pa, hanggang sa ang lahat ng mga kapatid sa lahat ng mga Iglesya sa Tahanan na nagsihiwalay na gagawa noon ay makapagtamo ng pinagpalang pagkakaisang ito sa gitna ng kanilang sariling mga kaanib, at sa kanila ring kapwa nagsihiwalay na mga Iglesya sa Tahanan, na nagtatamasa ng mga pagpapala at kaluwalhatian ng Dios at nagbibigay ng liwanag ng Kaniyang kaluwalhatian sa sanlibutang ito! Kaya’t muli, walang panawagan para sa pagtatatag ng isang organisasyon na kung saan ang lahat ng mga Iglesya sa Tahanan na nagsihiwalay ay kinakailangang magkaisa bago matamo ang hayag na pagkakaisa. Ang maluwalhating pagkakaisa na ito ay magsisimula sa mga indibidwal na kaanib ng Iglesya sa Tahanan kapag sila’y nagpasya na gumawa sa kalakasan ng Dios hanggang sa kanilang matamo ang pagkakaisa sa gitna ng kaanib ng kanilang iglesya sa tahanan.

“Nais ng Panginoon…na tayo ay lumago sa biyaya, at sa karunungan ng Kaniyang kalooban, na dapat magkaroon ng pagkakaisa sa Kaniyang mga anak. At o anong impluwensiya mayroon kapag ang mga kapatid ay nagkakasundo; at o anong impluwensiya mayroon ito sa masama kapag mayroong kaguluhan at di-pagkakasundo sa gitna noong mga nagpapanggap na nananampalataya sa katotohanan ng Dios!” Review and Herald, July 2, 1889.

Ang higit pang mahalaga, nais ng Dios ang Kaayusan ng Ebanghelyo upang ang Kaniyang iglesya ay hindi magkahati-hati o magkabaha-bahagi, at Siya’y mapilitang humirang ng iba upang silang magpuno o kumuha ng kanilang lugar. Kaya’t pagkatapos na matamo natin ang pagkakaisa ito sa ating kalagitnaan na siyang idinalangin ni Cristo, ninanais ng Dios na atin itong pangalagaan at ingatan, sa pamamagitan ng Kaayusan ng Ebanghelyo. At kung dumating na sa pagkakaisa ang mga anak ng Dios na nagsihiwalay sa ilalim ng Kaayusan ng Ebanghelyo, sila’y magiging isang kapangyarihan para sa Dios!

Kinakailangang magkaroon ng Kaayusan ng Ebanghelyo sang-ayon sa patakaran ng Biblia na kung saan dapat sumunod ngayon ang mga anak ng Dios na nagsihiwalay at ang mga Iglesya sa Tahanan. Kung wala ito, anuman ang matamong pagkakaisa ay madaling mawawasak. MULI, HINDI ITO ISANG PANAWAGAN PARA SA PAGTATATAG NG ISANG HERARKIYA! O ITO AY PANAWAGAN PARA SA PAMUMUNO NG MAKAHARING KAPANGYARIHAN SA ATING MGA KAPATID NA NAGSIHIWALAY! KUNDI ITO AY ISANG PANAWAGAN PARA SA PAGTATATAG NG ISANG SISTEMA NG KAAYUSAN SA IGLESYA NA TANGI AT MALINIS NA NAKABATAY SA EBANGHELYO NA MASUSUMPUNGAN SA KINASIHANG SALITA NG DIOS!

“Ipinakita ng Panginoon na ang kaayusan ng ebanghelyo ay totoong napabayaan at kinatatakutan. Dapat iwasan ang pagkapormal; ngunit, sa paggawa nito, ang kaayusan ay di dapat kaligtaan. Mayroong kaayusan sa langit. Mayroong kaayusan sa iglesya noong si Kristo ay narito sa lupa, at pagkatapos Niyang umalis ang kaayusan ay mahigpit na sinunod sa gitna ng Kanyang mga alagad. At ngayon, sa mga huling araw na ito, samantalang dinadala ng Dios ang Kaniyang mga anak sa pagkakaisa ng pananampalataya, may lalong higit na pangangailangan ng kaayusan kaysa noong una; sapagka’t habang pinag-iisa ng Dios ang Kanyang mga anak, si Satanas at ang kanyang mga anghel ay abalang-abala upang mahadlangan ang pagkakaisang ito at upang sirain ito.” Early Writings, p 97.

“…ang mga kaanib ng iglesya ni Cristo ay dapat na magkaisa sa isang simetrikal na katawan, na nagpapasakop sa napabanal na pang-unawa ng lahat….Hindi nalilirip ng marami ang kabanalan ng pagkakaugnayan ng iglesya at mabigat sa loob na pasakop sa saway at disiplina. Ipinapakita ng kanilang mga gawa na kanilang itinataas ang kanilang sariling kuru-kuro higit sa kapasyahan ng nagkaisang iglesya…Ang bawat mananampalataya ay dapat na maging buong puso sa kaniyang pakikipag-ugnayan sa iglesya.” Testimonies, vol 4, p 16-18.

“Ang kaayusan na pinanatili sa naunang iglesya ng Kristiyano ang dahilan kung kaya’t sila’y matibay na sumulong bilang isang disiplinadong hukbo na nadadamtan ng baluti ng Dios. Ang mga pulutong ng mga mananampalataya, bagama’t nakakalat sa malalaking teritoryo, ay lahat kaanib ng iisang katawan; lahat ay gumagawang sama-sama at nagkakaisa.” Acts of Apostles, p 95-96.

“Nakita ko na ang pintong ito na pinapasukan ng kaaway upang lituhin at bagabagin ang kawan ay maaaring maipinid. Itinanong ko sa anghel kung paano ito maaaring mailapat. Sinabi niya, ‘Ang iglesya ay dapat tumakbo sa Salita ng Dios at maging matatag sa kaayusan ng ebanghelyo, na nakaligtaan at napabayaan.’ Ito ay kailangang-kailangan upang ang iglesya ay madala sa pagkakaisa ng pananampalataya.” Early Writings, p 100.

“…ang patakaran ni Satanas ay hindi magtatagumpay kung ipipinid ng bayan ng Dios ang mga pintuan laban sa kaaway, at gagawang magkakasama upang ganapin ang banal na kalooban. Ang kaaway ay hindi makakapasok maliban na iwanang bukas ng mga lilo sa loob ang pintuan. Kung tayo lamang ay magiging tapat at totoo, ang bawat pagsalakay ng kaaway ay mag-aakay sa atin tungo sa matibay na panananalig sa Dios, at sa higit na determinadong pagsisikap na dalhing pasulong ang Kaniyang gawain, laban sa lahat ng mga salungat na impluwensiya.” Signs of the Times, Dec 13, 1883.

Sa ilalim ng Kaayusan ng Ebanghelyo, hindi na tayo magiging hiwalay at malayo sa ating mga kapatid sa kaparehong pananampalataya, kundi tayo ay magkakapatid na nagkakaisa. Hindi na natin magagawang sundin ang sarili nating kagustuhan o kalooban laban doon sa kalooban ng nagkakaisang mga kapatid. Kinakailangan nating isuko ang ating sarili at pasailalim sa saway ng Dios at ng ating mga kapatid na nagkakaisa, dahil dito, wala ng sinuman ang magpapatuloy sa panghahawak sa kasalanan kundi patuloy pa ring makikiisa sa kaniyang mga kapatid. Ito ang isa sa malaking dahilan kung bakit napakarami ang salungat sa pagkakaroon ng pagkakaisa sa ating kalagitnaan—sapagkat ang mga minamahal na kasalanan at ang sarili ay dapat na isuko kung nais nating magkaroon ng pagkakaisa!

“Pagkatapos ay ipinakita sa akin ang bayan ng Dios. O, ang kawalan ng pagpapahinuhod at pagtitiis sa bawat isa, ang pangangailangan ng pag-iibigang magkakapatid, ng kaamuan, ng pagpipigil sa sarili, habang nagpapanggap na mga tagasunod ni Cristo, na paksa ng Kaniyang espesyal na biyaya! O, anong kahihiyan ito para kay Cristo! Anong kahihiyan ito sa gawain ng Dios! Pinahihintulutan ng mga kapatid na lalaki at babae na nagpapanggap ng Kaniyang pangalan na manatili sa kanilang buhay ang masasamang katangian, at sila’y nagiging batong katitisuran doon sa hindi nagpapanggap na tagasunod ni Cristo.” Manuscript Releases, vol 15, p 124-125.

“Ibinigay ni Cristo ang Kaniyang sarili sa sanlibutan upang Kaniyang ‘madalisay sa Kaniyang sarili ang natatanging bayan, na mayaman sa mabubuting gawa.’ Ang paraan na ito ng pagdadalisay ay pinanukala ng Dios upang linisin ang iglesya mula sa lahat ng karumihan at sa espiritu ng di-pagkakasundo at pagtatalo, upang sila’y magpalakasan sa halip na maghilahan, at nang kanilang maituon ang kanilang lakas sa dakilang gawaing nasa harap nila….Hindi nalilirip ng marami ang kabanalan ng paguugnayan sa iglesya at mabigat sa loob na pasakop sa saway at disiplina….hindi sila nagiging maingat sa pagbabantay sa sarili baka mapasigla nila ang espiritu ng pagtutol….Ang pagtatalo-talo, malulungkot na di-pagkakaunawaan, at ang maliliit na mga pagsubok sa iglesya ay hindi nakalulugod sa ating Manunubos. Ang lahat ng ito ay maaaring maiwasan kung ang sarili ay naipasakop sa Dios at susundin ng mga tagasunod ni Jesus ang tinig ng iglesya. Ang di-paniniwala ay nagmumungkahi na ang pagiging malaya ng indibidwal ay nagpapalaki sa ating kahalagahan, na isang kahinaan ang isuko ang ating sariling kuru-kuro sa kung ano ang matuwid at tama sa hatol ng iglesya; subali’t ang pasailalim sa ganoong mga damdamin at pananaw ay hindi ligtas at magdadala sa atin sa anarkiya at kaguluhan.” Testimonies, vol 4, p 17-19.

“Kapag bumangon ang pagtatalo-talo sa lokal na iglesya…at hindi nagawang magkasundo sa isa’t isa ng mga mananampalataya, ang bagay na yaon ay hindi pinapahintulutan na lumikha ng pagkakahati-hati sa iglesya, kundi isinasangguni sa pangkalahatang kapulungan ng lahat ng hanay ng mananampalataya, na binubuo ng mga hinirang na kinatawan mula sa iba’t ibang lokal na iglesya, kasama ang mga apostol at matatanda sa iglesya bilang mga may pangunahing pananagutan. Dahil dito, ang pagsisikap ni Satanas upang salakayin ang iglesya sa mga lugar na malalayo ay hinaharap sa pamamagitan ng sama-samang pagkilos sa panig ng lahat, at ang panukala ng kaaway upang makasira at makawasak ay mahadlangan.” Acts of Apostles, p 96.

“Ang bagay ay kinakailangang masusing suriin at siyasatin bago gumawa ng anumang hakbang. Ang mga katanungan na gaya ng mga sumusunod ay hayaang maingat na isaalang-alang: Ano ang ibinibintang laban sa nagkasala? Ang kautusan ba ng Dios ay sinadyang salangsangin? Ang nagkasala ba ay hindi naging tapat sa kaniyang pakikitungo sa kaniyang mga kapatid o sa sanlibutan? Siya ba ay nagkasala ng ugaling mahalay? Siya ba ay sinungaling? Siya ba ay gumawa ng pandaraya? Siya ba ay naging marahas, mapanupil, at abusado sa kaniyang pamilya, sa kaniyang kapwa, kaniyang mga kapatid, o sa mga tagasanlibutan? Siya ba ay nagpakita ng espiritung hindi-mapagbigay, makasarili, mapag-imbot, mapag-alinlangan, mapagpuna, o ng paghahatid-dumapit? Kaniya bang idinadaldal ang mga kamalian ng kaniyang mga kapatid, na pinalalaki ang kanilang mga kamalian at nagtatangi ng espiritu ng kapaitan tungo sa kanila, na dahil doo’y nailalagay sa panganib ang paglago at pagkakaisa ng iglesya?

“Ang lahat ng paksang ito ay nangangailangan ng maingat na pagsusuri, subalit ang kasunod na katanungan ay, Anong hakbang ang ipinakita tungo sa nagkasala? Sinunod ba ng lubos ang panuntunan ng Biblia? Basahin ninyo sa harapan ng iglesya ang mga panuntunan na ibinigay sa kanila ng kanilang Pangulo, at hayaang itanong ang katanungang, Kanila bang sinunod ang mga utos na kagaya sa mga tapat na kawal sa hukbo? Ang gumawa ng taliwas sa tahasang utos ng Pangulo ng ating kaligtasan ay karapatdapat sa mahigpit na parusa noong mga lalaking inilagay ng Dios sa kapangyarihan.” Manuscript Releases, vol 15, p 135-136.

Kung mayroong Kaayusan ng Ebanghelyo, ang nagkakaisang magkakapatid sa Iglesya sa Tahanan ay hindi matatakot na gumawa ng hakbang, kung kinakailangan, sa kanilang sariling mga kaanib na tumataliwas sa hanay ni Cristo—lalo’t higit kung may kinalaman sa mga di-masupil na mga dila. Hindi dapat pahintulutan ang neutralidad o ang walang kinikilingan kung pinakikitunguhan yaong mga nanghahawak sa kasalanan.

“Ipinagkaloob sa iglesya ang kapangyarihan upang gumawa sa lugar ni Cristo. Ito ang kaparaanan ng Dios upang mapanatili at mapangalagaan ang kaayusan at disiplina sa gitna ng Kaniyang bayan. Sa kaniya hinirang ng Panginoon ang kapangyarihan upang maisaayos ang lahat ng mga katanungan na may kinalaman sa paglago, kadalisayan, at kaayusan ng iglesya. Sa iglesya nakaatang ang pananagutan na ihiwalay mula sa pakikisama yaong mga hindi karapatdapat, na sa pamamagitan ng kanilang masasamang gawa ay makapagdala ng kahihiyan sa katotohanan. Anuman ang gawin ng iglesya na sang-ayon sa tagubilin na ibinigay sa salita ng Dios, ay mapagtitibay sa langit.” Gospel Workers (1915), p 501-502.

“Ang Dios ay hindi nalulugod sa mabagal na gawain na ginagawa sa mga iglesya. Kaniyang hinihintay ang kaniyang mga katiwala na maging totoo at tapat sa pagbibigay ng saway at pagtutuwid. Dapat nilang alisin ang mali sang-ayon sa tagubilin na ipinagkaloob ng Dios sa Kaniyang salita, at hindi ayon sa kanilang sariling mga kuru-kuro at simbuyo. Walang magaspang na paraan ang dapat gamitin, walang hindi makatarungan o hindi patas, mabilis o padalos-dalos, mapusok na gawain ang dapat gawin. Ang mga pagsisikap na ginagawa upang malinis ang iglesya mula sa mga karumihang moral ay kinakailangang gawin sa paraan ng Dios. Kinakailangang walang pagkiling o pagkampi,walang pagpapaimbabaw. Dapat na walang itinatangi, na ang kanilang mga kasalanan ay itinuturing na di-lubhang masama kaysa sa kasalanan ng iba. O, kinakailangan nating lahat ang bautismo ng Banal na Espiritu. Kung magkagayon, tayo’y laging kikilos at gagawa sa kaisipan ni Cristo, na may kabaitan, kahabagan, at pakikiramay, na ipinapakita ang pagmamahal para sa makasalanan habang kinamumuhian ang kasalanan sa isang sakdal na pagkamuhi.” Evangelism, p 368-369 (Tingnan din ang Manuscript Releases, vol 15, p 158-159, 170.)

“Hindi maililigtas ni Cristo ang binili ng Kaniyang dugo kung hindi isasagawa ang Kaniyang disiplina sa pamamagitan ng saway at pagtutuwid. Ito ay kinakailangan para sa kaligtasan ng iglesya, para sa pagpapanatili ng mabuting kondisyon sa iglesya. Subali’t nakikita Niya ang panganib ng hindi matalinong paghatol, at Kaniyang ibinibigay ang mga sumusunod na utos: [sinipi ang Mat 7:1-5].” Manuscript Releases, vol 15, p 170.

“At kung magkasala laban sa iyo ang kapatid mo, pumaroon ka, at ipakilala mo sa kaniya ang kaniyang kasalanan na ikaw at siyang mag-isa: kung ikaw ay pakinggan niya, ay nagwagi ka sa iyong kapatid. Datapuwa’t kung hindi ka niya pakinggan ay magsama ka pa ng isa o dalawa, upang sa bibig ng dalawang saksi o tatlo ay mapagtibay ang bawat salita. At kung ayaw niyang pakinggan sila, ay sabihin mo sa iglesia: at kung ayaw rin niyang pakinggan ang iglesia, ay ipalagay mo siyang tulad sa Gentil at maniningil ng buwis. Katotohanang sinasabi ko sa inyo, na ang lahat ng mga bagay na inyong talian sa lupa ay tatalian sa langit: at ang lahat ng mga bagay na inyong kalagan sa lupa ay kakalagan sa langit.” Mateo 18:15-18.

Samakatuwid, kalooban ng Dios na sundin ng mga nagkakaisang kaanib ng Iglesya sa Tahanan ang mga hakbang na ito sa pagharap sa mga kanilang mga suliranin—maging hanggang sa punto na magpasya ang iglesya laban doon sa tumatangging magsisi! Ito ba ay talagang totoo? Ano ang dapat gawin ng lokal na iglesya sa tahanan kung ang sinuman sa sariling mga kaanib nito ay hindi sumunod sa malinaw na tagubilin na ito ni Cristo, para sa pagpapanatili ng pagkakaisa sa Kaniyang iglesya, at nagkakasala sa pagsalangsang sa mga panuntunan ng Biblia?

“Kung ang mga kaanib ng iglesya ay lumakad ng taliwas sa mga panuntunang ito ng Biblia (Mateo 18:15-18), kanilang inilalagay ang kanilang sarili sa ilalim ng disiplina ng iglesya, at nararapat para sa hatol ng iglesya. Ang bagay na ito, na malinaw na itinuro sa mga aral ni Cristo, ay pinakitunguhan na may pagwawalang-bahala….Dapat gumawa ng mga hakbang upang maituwid ang walang-awang kritisismong ito, ang pagbibigay hatol sa mga motibo ng iba, na para bagang ipinahayag ni Cristo sa tao ang mga puso ng kanilang mga kapatid. Ang kapabayaan na gumawa ng mabuti, na may karunungan at biyaya, ang gawain na dapat sana’y ginawa, ang naglagay sa iglesya…na halos walang-kaya at walang Cristo.” Review and Herald, April 16, 1895.

“Walang iglesya ang maaaring maging nasa kalagayang malusog at lumalago maliban na gumamit ang mga lider nito ng isang matibay, di-mapag-aalinlanganang mga hakbang upang supilin ang espiritung ito na mapaghanap ng kamalian at mapagparatang saan man ito makita. Ang pagpapalayaw sa bagay na ito ay kinakailangang gawing paksa ng disiplina sa iglesya; sapagka’t ito ay isang paglabag sa kautusan ng Dios, isang paglabag sa mga panuntunan na inilatag ni Cristo para sa pagpapanatili ng kaayusan sa iglesya. Kung ang mga nakapipinsalang nagsasalitang ito ay hindi ipasailalim sa disiplina ng iglesya sila’y napatitibay sa kanilang masamang gawa, at ipapataw ng Dios ang kasalanan sa iglesya.” Review and Herald, Oct 19, 1886.

“Marami ang nakikibahagi sa espiritu…--isang espiritung nagtataboy, mapanuri at makahari. O, ninanais ko na ito’y maiwaksi na mula sa mga puso ng lahat ng nagpapanggap ng pananampalataya! Subali’t kung ito’y hindi mangyayari, kinakailangan kung magkagayon, alang-alang sa kaligtasan ng natitirang mga kaanib, na ang lahat ng gumagawa ng kaguluhan ay maihiwalay sa iglesya.” Manuscript Releases, vol 15, p 140. (Tingnan din ang Manuscript Releases, vol 15, p 163.)

“Mayroong malaking pangangailangan ng gawain na dapat magawa, upang ang mga iglesya ay hindi madungisan. Hayaan na yaong mga taong walang hilig na lumabas at manindigan sa panig ng Panginoon ay paalalahanan, at kung ayaw nilang makipagkasundo sa iglesya, paalalahanan, at kung ayaw nilang makipagkasundo sa iglesya, ay kanilang ingatan ang kanilang dila ng paningkaw, o kung hindi ay humanap sila ng ibang lugar para sa pagsamba. Ang kanilang masamang impluwensiya ay hindi magtatamo ng pahintulot ng iglesya o pagsang-ayon ng Dios. Ang gawaing ito ay labis na kinaliligtaan. Panahon na upang ilagay na sa kaayusan ang iglesya.” Manuscript Releases, vol 15, p 164.

“Ang ating pananampalataya ay nailalarawan ng mali noong mga taong malayo kay Cristo, at maraming mga kaluluwa ang naililigaw. Ang mga batong katitisuran ay kinakailangan mawala sa daan, o baguhin niyaong mga hindi ipinasakop ang kanilang sarili sa disiplina ng iglesya ang kanilang mga hakbang o gawa. Kung sila’y determinado na talikdan ang pakikisama ng iglesya, ang isang tinig ng babala ay dapat marinig, upang maalaman ng mga tao na sila ay hindi na kaisa ng mga kapatid, at ang iglesya ay hindi mananagot sa kanilang mga gawa, o pagtatakpan ang kanilang mga pagsalangsang. Sa paraang ito marami na tapat na naniniwala sa katotohanan ang mahahadlangan na maakay na magtiwala sa tao na ang gawa ay hindi sinasang-ayunan ng Dios.” Manuscript Releases, vol 1, p 214.

“Nakita ko na dapat madama ng iglesya ang kanilang kapanagutan at dapat tuminging maingat at may asikaso sa mga buhay, mga katangian, at pangkalahatang hakbang noong mga nagpapanggap na mga guro. Kung hindi ibinibigay ang di-mapagkakamalang katibayan na tinawag sila ng Diyos, at ang kasawian ay sasa kanila kung hindi nila pakikinggan ang tawag na ito, tungkulin ng iglesya ang kumilos at ipaalam na ang mga taong ito ay hindi kinikilala ng iglesya bilang mga guro. Ito ang tanging paraang magagawa ng iglesya upang maging malinaw sa bagay na ito, sapagka’t ang pasanin ay nakababaw sa kanila.” Early Writings, p 100.

“Ang lahat ng nagnanais na humiwalay sa karamihan ay magkakaroon ng pagkakataon. Ang ilang mga bagay ay babangon upang subukin ang bawat isa. Ang panahon ng dakilang pagbibithay ay nasa atin nang unahan. Ang mga mapanibughuin at ang mapagpuna, na nagbabantay para sa kasamaan, ay maliliglig. Kanilang kinamumuhian ang saway at hinahamak ang pagtutuwid. Yaong mga umiibig sa espiritu ng pabalita ng ikatlong anghel ay hindi magkakaroon ng pakikiisa sa…[kanila]” Testimonies, vol 1, p 251.

“Ang kaugnayan sa iglesya ay hindi dapat basta-basta alisin; subali’t kapag ang landas ng ilan sa mga nagpapanggap na tagasunod ni Cristo ay sinalungat, o kung ang kanilang tinig ay walang impluwensiyang namumuno na kanilang iniisip na yao’y karapatdapat sa kanila, sila’y nagbabanta na sila’y aalis sa iglesya. Tunay, na sa pag-alis sa iglesya sila mismo ang magdurusa ng malaki…” Testimonies, vol 4, p 17-18.

“Huwag balewalain ng sinoman ang tungkulin ng iglesya sa paggagawad ng hatol at saway; ni punahin man nila ang hakbang ng iglesya kung ang mahirap na tungkuling ito ay naging kailangan. Nagbigay si Cristo ng malinaw na tagubilin hinggil sa tungkulin ng iglesya doon sa mga nagdadala ng kahihiyan sa gawain ng Dios sa pamamagitan ng kanilang paraan ng paggawa, bagama’t sila’y nagpapanggap bilang mga tapat na kaanib. ‘Ang bawat halamang hindi itinanim ng aking Ama na nasa kalangitan,’ Kaniyang sinabi, ‘ay bubunutin.’ Iniutos ng Dios na yaong nagpatunay sa kanilang sarili na hindi karapatdapat sa pakikisama ng iglesya ay mahihiwalay mula sa Kaniyang katawan. Yaong nagsasalita ng laban sa paggamit ng kapangyarihang ito ay nagsasalita ng laban sa kapangyarihan ni Cristo.” Manuscript Releases, vol 17, p 164-165.

“Ang paglago at ang buhay ng iglesya ay nakasalalay sa maagap, nagkakaisang hakbang at pagtitiwala ng bawat isa sa isa’t isa sa mga kaanib nito. Kapag ang isa sa panahong mapanganib ay magbabala ng hudyat ng peligro, nangangailangan ng madalian at masugid na paggawa, na patuloy na susuriin at sisiyasatin ang buong paksa mula sa magkabilang dulo, na hindi pinahihintulutan ang kaaway na magtamo ng bawat kapakinabangan sa pamamagitan ng pag-aantala, kung ang nagkakaisang hakbang naman ay makapagliligtas sa maraming mga kaluluwa mula sa pagkapahamak.” Testimonies, vol 3, p 445.

“Nakita ko na kung ang bayan ng Dios…ay nais magtagumpay, dapat silang tumayong matibay tungkol sa bagay na ito, at sa gayon ay kanilang maputol ang impluwensiya noong nagiging sanhi ng kaguluhan at pagkakabaha-bahagi sa pamamagitan ng pagtuturo ng mga kuru-kurong kataliwas sa paniniwala ng lahat. Ang mga yaon ay katulad ng mga bituing nalilihis.” Testimonies, vol 1, p 327.

“Kaya’t nangyari na habang dumarami ang mga alagad, ang kaaway ay nagtagumpay sa pagpukaw sa paghihinala ng ilan na dati nang may hilig na tuminging may kapanaghilian sa kanilang mga kapatid sa pananampalataya at sa paghahanap ng kamalian sa kanilang mga lider sa espiritual…Isang agarang hakbang ang kinakailangan ngayong gawin upang maalis ang lahat ng pagkakataon para sa kawalang-kasiyahan, upang di magtagumpay ang kaaway sa kaniyang pagsisikap na magdala ng pagkakabaha-bahagi sa gitna ng mga mananampalataya.” Acts of Apostles, p 88.

“Sa pakikitungo sa nagkakasala, hindi dapat gumamit ng magagaspang o masakit na mga hakbang; ang mahinahon at maamong paraan ay higit na mabisa at epektibo. Inyong gamitin ang pinakamahinahon at maamong mga paraan na may higit na katiyagaan, at bagama’t hindi ito magtagumpay, maghintay kayo nang may pagtitiis; huwag ninyo kailanman madaliin ang paghihiwalay sa isang kaanib mula sa iglesya. Ipanalangin ninyo siya, at tingnan kung ang Dios ay hindi gagawa sa puso ng nagkasala. Ang disiplina ay ganap na nagamit ng mali….at ang tamang disiplina ay labis na kinaligtaan. Kung yaong mga nakikitungo sa mga nagkasala ay puspos ng kagandahang –loob, o anong kakaibang espiritu ang mananaig sa ating mga iglesya.” Review and Herald, May 14, 1895.

“Ang mga bulaang tagapagturo ay lilitaw na parang napakasigasig sa gawain ng Dios, at maaari pang gumugol ng salapi upang maibigay sa sanlibutan at sa iglesya ang kanilang mga kuru-kuro; subali’t habang kanilang pinaghahalo ang kamalian at katotohanan, ang kanilang mensahe ay magiging isang pandaraya, at mag-aakay sa mga kaluluwa patungo sa maling landas. Sila ay dapat harapin, at labanan, hindi dahil sa sila’y masasamang tao, kundi dahil sa sila’y mga tagapagturo ng kamalian, at nangagsisikap na ilagay ang tatak ng kamalian sa katotohanan.” Review and Herald, Sept 12, 1893.

“Ang mga magulang ay may pananagutan sa gawaing buhat sa kanilang mga kamay. Kinakailangan silang magkaroon ng karunungan at katatagan na gawin ang kanilang gawain ng may katapatan at sa tamang espiritu. Dapat nilang turuan ang kanilang mga anak para sa kapakinabangan sa pamamagitan ng pagpapaunlad sa mga talentong ipinagkaloob sa kanila ng Dios. Ang pagkabigo na ito’y gawin ay hindi dapat ipagpikit-mata, kundi dapat gawing isang paksa ng pagdisiplina ng iglesya, sapagka’t ihahatid nito ang sumpa ng Dios sa mga magulang at isang kahihiyan at malaking pagsubok at kahirapan sa iglesya.” Testimonies, vol 5, p 327.

“Mahalaga at kinakailangang maunawaan ng lahat ng tagasunod ni Cristo ang mga pakana ni Satanas at haraping sama-sama ang kaniyang mga pakana at igupo siya. Sila’y nangangailangan ng patuloy na pagsisikap upang sama-samang magbuklod kahit na ito’y kaunting pagpapakasakit para sa kanilang sarili.” Testimonies, vol 3, p 435. (Tingnan din ang Testimonies, vol 5, p 688-689; 1888 Materials, p 1815; Roma 16:17.)

“May mga kaanib na mapakialam, na nagsasalita ng masama, naghahasik ng binhi ng pag-aalinlangan at kawalang pananampalataya, na hindi nagbibigay pansin sa liwanag na ibinibigay ng Dios sa kanila sa Kaniyang salita. Kung tayo ay may isang kaanib na sinisikap na labanan o hadlangan sa pamamagitan ng kaniyang espiritu, mga salita, at impluwensiya ang impluwensiya ng ministro ni Cristo, inyong paalalahananng may katapatan ang isang yaon; at kung pagkatapos na gawin ang hakbang na hinihingi ni Cristo, ay hindi siya makinig, hindi niya baguhin ang kaniyang gawa, kung gayon inyong ihiwalay siya mula sa iglesya. At kung mayroong makiramay o makiisa sa kanya, na hindi makita ang tama sa mali, hayaan din silang isuspinde. Ang pangalan ng Dios ay hindi dapat madungisan ng mga mapagreklamo, ng mga mapaghanap ng kamalian, at noong mga patuloy na naghahasik ng binhi ng kawalang kasiyahan.” Manuscript Releases, vol 15, p 163-164.

“Ang lahat ng galaw ng mga anghel ng Dios ay nagpapakilala ng sakdal na kaayusan….Kinakailangan nating isulong sa ating mga tahanan at sa iglesya kung maaari ang kaayusan at pagkakasundo sa langit. Madalas na lumalayo ang mga anghel ng Dios na napipighati mula doon sa nagdadahilan na ang kawalang kaayusan at kaguluhan ay isang maliit na bagay lamang; hindi sila pinahintulutan na ang mga gayon ay pagpalain. Ang lahat ng nagnanais at umaasa sa pakikipagtulungan ng makalangit na mensahero ay dapat na gumawa sa pakikiisa sa kanila. Nauunawaan ni Satanas na ang tagumpay ay matatamo lamang sa pamamagitan ng nagkakaisang paggawa. Nalalaman niyang mabuti na ang kalayaan, pagmamapuri sa sarili, at kapalaluan ang dahilan kung bakit nawala sa kanya ang paraiso, at patuloy niyang tinutukso ang iba na maghimagsik laban sa kaayusan at disiplina upang sila’y maging kabahagi ng kaniyang kapalaran o kahihinatnan.” Signs of the Times, July 29, 1880.

“…marami…ang nangangamba na ang kaayusan ng iglesya ay maghahatid sa atin sa ilalim ng sumpa o hatol. Hinanap namin ang Panginoon sa isang maningas na panalangin upang aming maunawaan ang Kaniyang kalooban, at ang liwanag ay ipinagkaloob sa amin sa pamamagitan ng Kaniyang Espiritu, na kinakailangang magkaroon ng kaayusan at masusing disiplina sa iglesya,--na ang kaayusan ay mahalaga at kinakailangan. Ang sistema at kaayusan ay nahayag sa lahat ng mga gawa ng Dios sa buong sansinukob. Ang kaayusan ay siyang batas ng langit, at ito’y dapat ding maging batas sa gitna ng bayan ng Dios dito sa lupa.” Review and Herald, Oct 12, 1905.

“Ipinakita sa akin na ang ilan ay nangangamba na baka sila’y maging Babilonia kung sila ay mag-oorganisa…At ngayon maliban na maorganisa ang iglesya upang kanilang maisagawa at maipatupad ang kaayusan, wala silang anumang pag-asa para sa hinaharap. Sila’y magkakawatak-watak at magkakahiwa-hiwalay….Patuloy na niyayakap ang espiritu ng pagbabantay at pagpaparatang, sa halip na magpatibay. Kung ang mga ministro ni Cristo ay magkakaisa at sama-samang gagampanan ang kanilang tungkulin at magpapasyang ito’y panatilihin, ay magkakaroon ng impluwensiyang nagkakaisa sa gitna ng kawan ng Dios. Ang sagabal na naghihiwalay ay mawawala. Ang mga puso ay dadaloy na sama-sama at nagkakaisa na tulad sa dalawang patak ng tubig. Kung magkagayon magkakaroon ng kapangyarighan at kalakasan sa hanay.” Review and Herald, Aug 27, 1861.

Matatakot ba tayo sa Dios na kagaya ng ipinapahayag ng pabalita ng unang anghel? O tayo ay matatakot na makiisa at magtatag ng Kaayusan ng Ebanghelyo sa ating mga Iglesya sa Tahanan? Ninanais ng Dios sa Kaniyang bayan na sama-samang kumilos sa pagpapatigil sa mga bibig noong mga nagpapalaganap ng kamalian, masasamang haka, mga maling paratang, pagtatalo-talo, at pagkakabaha-bahagi at nang sa gayon ay magkaroon Siya ng isang dalisay na iglesya at bayan. (Tingnan ang Tito 1:10-11.)

“Kinakailangan tayong mabuhay na napakalapit kay Jesus upang magagawa nating tumutol sa katampalasanan at sa pagsuway sa mga hinihingi ng Dios. Habang lubos na nasusupil ang sarili, ang Dios ay magkakaloob ng karunungan at kapangyarihan upang tumulong sa pagsupil sa iba. Dahil dito, ang lahat ng impluwensiya ay maibibigay sa panig ng kadalisayan, kawalang kamalian, hindi lumilihis na pagsunod, at walang pagtatangi ang magagawa sa alinmang patakaran ng prinsipyo, at hindi pahihintulutan ang di-napabanal na impluwensiya na magpahina at makasira sa iglesya.” Manuscript Releases, vol 17, p 105.

“Nakita ko na maraming mga kaluluwa ang nawasak ng kanilang mga kapatid dahil sa hindi matuwid na pagdamay o pagsang-ayon sa kanila, kung saan ang kanilang tanging pag-asa sana ay ang maiwang makita at mapagtanto ang laki ng kanilang mga kasalanan. Subali’t habang masigasig nilang tinatanggap ang pakikiramay ng hindi mabuting mga kapatid, kanilang tinatanggap ang ideya na sila ay inabuso; at kung sila’y magtangka na tuntuning muli ang kanilang mga hakbang, walang-sigla nilang ginagawa ito. Kanilang hinahati-hati ang bagay upang mabigyang kasiyahan ang kaniyang damdamin, na ipapataw ang sisi sa nagsaway sa kanya, at gayon naayos ang bagay-bagay. Hindi ito nasiyasat sa kailaliman, at hindi pa naghilom, at muli silang nahulog sa ganoon ding kasalanan, sapagka’t hindi sila hinayaan na madama ang lalim ang kanilang kasalanan, at hindi pinagpakumbaba ang kanilang sarili sa harapan ng Dios, at pabayaan Siya na itayo sila. Ang mga nakikiramay sa hindi tama ay gumagawa sa tahasang pagsalungat sa kaisipan ni Cristo at sa mga naglilingkod na mga anghel.” Testimonies, vol 1, p 213.

“Hindi napaluluguran ng mga ministro at mga kaanib ng iglesya ang Dios kapag kanilang pinahihintulutan ang mga indibidwal na sabihin sa kanila ang mga kamalian at kasalanan ng kanilang mga kapatid. Hindi sila dapat makinig sa mga ulat na ito, kundi dapat nilang itanong, ‘Mahigpit ba ninyong sinunod ang utos ng inyong Tagapagligtas? Iyo bang nilapitan ang nagkasala at sinabi sa kanya ang kaniyang kasalanan na ikaw at siya lamang, at tumanggi ba siyang pakinggan ka? Maingat at may pananalangin ba na nagsama ka ng dalawa o talong iba pa, at pinaalalahanan siya sa kahabagan, kapakumbabaan, at kaamuan, na ang inyong puso ay pumipintig sa pagmamahal sa kaniyang kaluluwa? Kung ang mga utos ng Panginoon, sa mga panuntunan na ibinigay para sa nagkakasala, ay mahigpit na sinunod, isang hakbang ng pagsulong ang dapat na gampanan. Sabihin ninyo ito sa iglesya, at hayaang magsagawa ng hakbang sa suliranin sang-ayon sa Kasulatan…Kung ang mga hakbang na ito ay hindi ginampanan, inyong isara ang inyong mga tainga sa kanilang mga reklamo, at sa ganito’y inyong tinatanggihang batahin ang kahihiyan ng inyong kapuwa. Ang pakikinig sa mga masasamang ulat ay pagbabata ng kahihiyan. Kung walang mga kapatid na lalaki at babae na gagawa nito, ang masasamang dila ay agad matitigil, sapagka’t hindi sila makakasumpong ng mabungang bukirin upang doo’y gumawa sa pagpaparatang at paninirang-puri.” Manuscript Releases, vol 15, p 138.

“Ang kanilang relihiyon ay binubuo ng pakikialam sa mga kabuhayan ng iba, na para bagang inilagay sila ng Panginoon sa luklukan ng paghatol upang punahin at hatulan ang kanilang mga kapatid. Kanilang dinadala ang kanilang mga kahihiyan at mga paratang sa bahay-bahay, at sa halip na sila’y agad sawayin, sila’y nangakakasumpong ng mga tagapakinig. Yaong mga nakikinig sa mga taong mapaghanap ng kamalian ay nakakaramay sa kasalanan; sapagka’t kanilang hinikayat sila sa kanilang walang-awang gawain. Sinomang nagpapahintulot sa kaniyang sarili sa gawaing ito ng paghahaka ng masama, ng paninisi, at pagpaparatang, ay nagbibigay ng paglilingkod kay Satanas, na siyang nagpaparatang sa mga kapatid…Kung si Cristo ay nananahan sa mga puso ng mga tao sila ay hindi gagawa sa ganoong uri ng gawain; sila’y ay lalayo dito kung paanong ang silangan ay malayo sa kanluran.” Review and Herald, Oct 19, 1886.

“Ating lutasin, na ating ipinapalagay, bilang iglesya ng Seventh-day Adventist ng Battle Creek, na tungkulin nating gumawa ng mga hakbang upang alamin at tiyakin ang mga batayan ng mga paratang, reklamo,at bulung-bulong na lumalaganap, upang ang mga ito ay makatigan, at mabigyan ng tamang hatol, o ito ay mapatunayang walang-batayan, at nang ang nakalalasong bibig ng paninirang-puri at kasinungalingan ay agad na mapatigil.” Ellen G. White Biography, vol 2, p 30 (hindi sulat ni Ellen White).

“Inyong piliin ang kahirapan, paghiwalay sa mga kaibigan, pagkalugi, kahihiyan, o anumang pagsusumakit, kaysa dungisan ang kaluluwa ng kasalanan. Kamatayan muna bago ang paglapastangan o ang pagsuway sa kautusan ng Dios ay siyang dapat na maging sawikain ng bawat Kristiyano….Ang kasalanan at ang mga makasalanan ay kinakailangang harapin ng maagap, upang ang iba ay matakot sa Dios. Hinihingi ng katotohanan at kadalisayan na puspusan tayong gumawa upang linisin ang kampamento mula sa mga Achan. Huwag pahintulutan niyaong mga nasa katayuan ng pananagutan na manatili ang kasalanan sa isang kapatid. Ipakita sa kaniya na kinakailangan niyang itakwil ang kasalanan o siya ay maihiwalay sa iglesya. Kung ang indibidwal na mga kaanib ng iglesya ay kikilos bilang mga tapat na tagasunod ng maamo at mapagkumbabang Tagapagligtas, hindi magkakaroon ng pagtatakip at pagdadahilan sa kasalanan.” Manuscript Releases, vol 7, p 210.

“Walang sinoman ang dapat tumanggi na mapagsabihan dahil sa kasalanan, o paratangan ang mga lingkod ng Dios sa pagiging masigasig sa pagpupunyagi na malinis ang kampamento mula sa paggawa ng masama. Ang Dios na napopoot sa kasalanan ay nananawagan doon sa mga nag-aangkin na nag-iingat ng Kaniyang kautusan na sila’y lumayo mula sa lahat ng masama.” Prophets and Kings, p 416.

“Kung iniisip ninyo na gumagawa ng isang kamalian ang isang ministro, tungkulin ninyo na lapitan siya sa pag-ibig at kaamuan at sabihin ninyo ang bagay sa kanya. Maaaring hindi tama ang ideya mo ng kaniyang pananaw o motibo o ng kaniyang gawain, at dahil sa maling pagkaunawa o palagay ikaw ay manlamig sa kaniya, sarhan ang pintuan ng iyong puso, mabigong tanggapin ang kaniyang mensahe o pahalagahan ang kaniyang gawain….Maaaring nakapagbitiw siya ng isang salita, o nakagawa ng isang bagay na nakasakit sa iyo sa anumang paraan, at hindi niya nalalaman na ito’y nakasakit sa iyo. Kung gayon, puntahan mo siya, sabihin mo sa kaniya ang kaniyang kamalian na siya at ikaw lamang, at hayaan na ang kalamigan at kapaitan ng espiritu na nilikha ng hindi niya sinasadyang gawa ay mapalitan ng paggalang at pag-ibig. Hindi mo matitiis na pahintulutan ang anumang hindi matuwid na espiritu na magpasama sa iyong espiritu laban sa iyong kapatid….Subukin natin ang lahat ng kaparaanan upang mapanatili ang pagkakaisa sa iglesya. Inyong tanggapin na taos sa inyong mga puso ang mga salita ni Cristo, at kayo’y maging tagaganap ng Kaniyang salita. Hindi natin matatanggap ang mga pagpapala na hatid ng pag-ibig at presensiya ni Cristo, kung patuloy nating pinananatili ang mga damdamin na sisira sa pagkakaisa na idinadalangin ni Cristo na mahayag sa Kaniyang mga disipulo.” Review and Herald, July 25, 1893.

“Kung ang isang tao ay lumapit sa isang ministro o sa mga tao na nasa katayuan ng pagtitiwala na may sumbong laban sa isang kapatid na lalaki o babae, hayaan na itanong ng ministro, ‘Iyo bang sinunod ang mga panuntunan na ibinigay ng ating Tagapagligtas?’ At kung nabigo siya na gawin ang alinman sa mga tagubilin na ito, ay huwag ninyong pakinggan ang salita ng kaniyang sumbong. Sa pangalan at Espiritu ni Jesus, tumanggi ka na pakinggan ang sumbong laban sa iyong kapatid na lalaki o babae sa pananampalataya.” Review and Herald, April 16, 1895.

“Dapat kayong umiwas sa nakaaakit na dako ni Satanas, at huwag ninyong pahintulutan ang inyong mga kaisipan na mapalayo sa pagtatapat sa Dios. Sa pamamagitan ni Cristo, maaari at dapat kayong maging masaya, at dapat na magtamo ng ugali ng pagpipigil sa sarili. Maging ang inyong mga pag-iisip ay kinakailangang pasakop sa kalooban ng Dios, at ang inyong mga pakiramdam sa ilalim ng pamamahala ng katuwiran at relihiyon. Ang inyong mga imahinasyon ay hindi ipinagkaloob sa inyo upang pahintulutan na maglakbay at magkaroon ng kaniyang sariling daan, na hindi pinagsisikapang pigilan o disiplinahin. Kung ang mga pag-iisip ay mali, ang damdamin ay magiging mali rin; at ang kaisipan at damdamin na pinagsama ang siyang bumubuo ng moral na pag-uugali….Kung pasailalim kayo sa inyong mga impresyon, at pahihintulutan ang inyong kaisipan na maghinala, magduda, at magreklamo, kayo na ang pinakamalungkot na nilalang, at ang inyong mga buhay ay mapapatunayang bigo.” Testimonies, vol 5, p 310.

“Panatilihin ng lahat ang masigasig na pagbabantay sa kanilang sariling pag-uugali, at kung magkagayon mga kaaya-ayang salita ang masasabi….Nawa’y maging tiyak sila sa pagbabantay sa kanilang mga sarili….Bawat isa ay dapat tumayo sa kaniyang dako , na tumatangging lumihis sa kaniyang daan upang umako lamang ng kapangyarihan bilang isang hari. Nanawagan ang Panginoon sa bawat tao na maging mapitagan at supilin ang kanilang sarili.” Loma Linda Messages, p 147-148.

“Sikapin ng bawat kaanib ng iglesya na iligtas ang mga kaluluwa ng iba, at huwag hangarin na papanghinain ang loob at wasakin sila sa pamamagitan ng pamumuna o masasamang balita. Gaano nga karami at kalaking kasamaan ang mapapawi sa iglesya kung susundin lamang ng mga tao ang panuntunan ni Cristo sa pakikitungo sa nagkasala sa halip na sundin ang mga simbuyo at damdamin ng kanilang pusong di-napabanal. Kung ang mga bagay na suliranin sa pagitan ng magkapatid ay hindi inihayag sa iba, kundi matapat na sinalita sa pagitan nila lamang sa espiritu ng Kristianong pag-ibig, ang suliranin sa bawat kaso ay magagamot sana at ang kapatid na nagkasala ay maililigtas. Ang mga hindi pag-kakaunawaan na bumangon ay maipaliliwanag, sa kaamuang Kristiyano, at ang pagkakasira ay magagamot.” Manuscript Releases, vol 15, p 153-154.

“Hindi makagagawa ng mabuti ang mga mapapanglaw, nakapanghihinang mga salita. Kung si Cristo ay nananahan sa atin, hindi na natin uulitin pa ang mga maling pananalita na ating narinig. Hindi tayo maghihiganti o dadaing ng mga paratang sa kaninuman, sapagkat ito’y maaaring makasugat ng malalim sa ating mga kaluluwa, at makalimot tayo na ang ating dako ng pagtitiwala at kapayapaan ay naka Cristo.” Australian Union Conference Record, Aug 1, 1900.

“Ang bawat hayag na kasalanan ay dapat na hayag na pagsisisihan. Ang kamaliang nagawa sa isang kapwa ay dapat na ituwid sa paningin ng isa na kaniyang pinagkasalahan. Kung ang sinuman na naghahanap ng kalusugan ay nagkasala sa pagsasalita ng masama, kung sila ay naghasik ng hidwaan sa tahanan, sa kapitbahay, o sa iglesya, at nagbangon ng pagkakalayu-layo at pagtatalo-talo, kung sa pamamagitan ng maling gawa ay kanilang naakay ang iba sa pagkakasala, ang mga bagay na ito ay dapat na pagsisihan sa harapan ng Dios at sa harapan noong ginawan ng kasalanan.” Gospel Workers (1915), p 216-217.

“Ang mga kaanib ng iglesya ay dapat na magsigising, at gawin ang kanilang bahagi, at ang Dios ay gagawang may kapangyarihan para sa Kaniyang bayan na nangag-iingat ng Kaniyang mga kautusan….Kayo ba ay may mga dating hinanakit o sama ng loob? Mayroon ba kayong mga di-pagkakasunduan, pagkakainggitan, mga pananaghili, pag-aalab ng puso? Hayaang pumasok si Jesus at linisin ang templo ng kaluluwa….at ituwid ang kanilang mga puso. Kung mayroong di-pagkakasundo sa pagitan ng magkakapatid, hayaang kanilang sundin ang tagubilin ng apostol: ‘Mangagpahayagan nga kayo sa isa’t isa ng inyong mga kasalanan, at ipanalangin ng isa’t isa ang iba, upang kayo’y magsigaling.’” Review and Herald, Dec 24, 1889.

Malinaw na ang pinakakailangan at pinakamahalaga para sa bawat isa ay ang maging kaisa ng ating Dakilang Sentro—si Jesu-Cristo, maging kaisa ng Kaniyang mahalagang katotohanan at pagkatapos ay maging kaisa ng bawat kaanib. Kung magkagayon ang Kaayusan ng Ebanghelyo ay mapagtitibay sa ating mga Iglesya sa Tahanan. Malinaw rin na ibinigay ang Kristiyanong iglesya noong unang siglo bilang banal na huwaran para sundan natin ngayon (tingnan ang Acts of Apostles, p 88-96, SDA Bible Commentary, vol 6, p 1056; Review and Herald, Oct 10, 1893.) Ngunit maliban sa mga ibinigay na payo, ang mga sumusunod ay tala ng utos ng Dios at tuntunin na ibinigay ng Dios na kinakailangan sa pagtatatag at pagpapanatili ng Kaayusan ng Ebanghelyo sa gitna ng mga Iglesya sa Tahanan pagkatapos na sila ay magkaisa. Ito ay hindi isang manwal ng iglesya, kundi ito ang karunungan ng Dios para sa Kaniyang bayan na nagsihiwalay at siyang dapat panghawakan ng mga Iglesya sa Tahanan.

- Ang Dios ang humihirang ng Kaniyang mensahero upang magsulat at mangaral ng Kaniyang Salita, ang iglesya lamang ang kumikilala sa katibayan na sila nga ay pinagkalooban ng Dios ng mga kaloob na ito at humirang sa kanila bilang Kaniyang mga mensahero. Ellen G. White Biography, vol 1, p 174; Loma Linda Messages, p 147-148; Early Writings, p 98-100; Manuscript Releases, vol 15, p 178.

- Ang lokal na iglesya sa tahanan ay may kapangyarihan sa sarili nitong mga kaanib. Kung bumangon ang mga suliranin tungkol sa doktrina sa pagitan ng mga kaanib, at ito’y hindi malutas sa loob ng Iglesya sa Tahanan na yaon, at ang iglesyang yaon ay nasa panganib na mahati, dapat isaisantabi ng iglesyang yaon ang suliraning yaon sa doktrina at tumawag ng isang Pangkalahatang Kapulungan o Konseho upang magtipon kung saan ang lahat ng mga Iglesya sa Tahanan na nagsihiwalay ay hhahaarap sa pamamagitan ng mga kinatawan upang marinig ang suliraning ito sa doktrina at pagkatapos ay sumapit sa nagkakaisang pasya. Sa pamamagitan noon, maiiwasan ng lokal na iglesyang yaon, ganundin ng lahat ng iba pang mga Iglesya sa Tahanan ang pagkakabaha-bahagi at pagtatalo-talo at mapanatili ang pagkakaisa. Acts of Apostles, p 95.

MANGYARING PANSININ NINYO ANG NAPAKAHALAGANG BAHAGING ITO: Ang mga panuntunan na ibinigay ng Dios ay nangangahulugan na ang bawat isang Iglesya sa Tahanan na humiwalay ay may kapangyarihan sa sarili nitong mga kaanib, gayundin saklaw nito ang lumutas sa sarili nitong problema. Tanging kapag bumangon ang problema sa doktrina na hindi na kayang lutasin ng mismong lokal na Iglesya sa Tahanang yaon at siya ring nagsasapanganib na mahati ang Iglesya sa Tahanan na yaon, na ang Pangkalahatang Kapulungan, na binubuo ng mga kinatawan ng lahat ng iba pang mga Iglesya sa Tahanan, ay binibigyang kapangyarihan o pinahihintulutan ng Dios na magtipon at magpasya tungkol sa problemang ito sa doktrina. Samakatuwid, Ang Pangkalahatang Kapulungan ay walang ibang kapangyarihan na buhat sa Dios na makapagtipon at makapagpasya para sa buong Kilusan ng Nagsihiwalay na Iglesya sa Tahanan maliban sa ilalim ng nasabing tanawin ng krisis sa doktrina. Malinaw na maiiwasan nito ang anumang pagkakataon na makapagtatag ng herarkiya kung saan iilang mga lider lamang ang magsisikap na mamahala sa buong Kilusan ng Iglesya sa Tahanan, sapagka’t nananatili sa bawat isang Iglesya sa Tahanan ang kapangyarihan at autoridad na makapagpasya at lumutas ng anumang isyu o problemang sangkot ang sarili nitong mga kaanib. Bagama’t nagkakaisa at may kaugnayan ang bawat nagkakaisang mga Iglesya sa Tahanan sa iba pang mga nagkakaisang Iglesya sa Tahanan, subali’t walang Pangkalahatang Kapulungan o Konseho na mamumuno sa pangkalahatang kabuuhan ng mga Iglesya sa Tahanan na nangagsihiwalay maliban sa ilalim ng tanawing ito ng krisis o problema sa doktrina.

Inaasahan na matapos na mabasa ang aklat na ito, kayo’y maaakay na pag-aralan pang mabuti ang paksang ito, at pagkatapos ay inyong sundin ang katotohanan—na ginagawa sa buo ninyong makakaya na maging kaisa ni Cristo at kaisa ng bawat tunay ninyong kapatid na lalaki at babae sa kaparehong pananampalataya. Kung hindi magkaisa sa Panginoon ang ating mga kapatid na lalaki at babae sa mga Iglesya sa Tahanan, at tamuhin ang hayag na pagkakaisang ito at ingatan ang pagkakaisang ito sa pamamagitan ng pagtatatag ng Kaayusan ng Ebanghelyo, kung gayon anong pag-asa mayroon tayo ng pagtanggap ng huling ulan? At anong pag-asa mayroon tayo ng kaligtasan?

“Isang malaking gawain ang magagawa ng bayan ng Dios kung sila’y gagawang nagkakaisa at hindi makasarili at may kapakumbabaan ng puso. Ang lahat ng pagtatampok sa sarili ay dapat na makita at maitakwil. Ang katotohanan at katuwiran lamang ang tatayo sa pagsubok para sa panahong ito. Kinakailangan natin ang Espiritu ng Dios na mapasa atin sa araw-araw, upang tayo’y maingatan mula sa masasamang kaisipan at di-matwid na gawa. Dapat tayong matakot baka ang ating mga mata ay maging bulag sa ating indibidwal na pangangailangang espiritual sa panahong ito na mapanganib.” Review and Herald, Aug 5, 1909.

“Malaking pagbabago ang kinakailangan nating gawin bago natin maabot ang kasakdalan. Ang Dios ay nananawagan para sa ganap na pagsuko ng sarili. Dapat nating bantayang masigasig ang ating mga labi, baka makapagsalita sila ng may karayaan. Dapat tayong maging mahigpit sa ating sarili, upang hindi tayo makapagdala ng mga maling prinsipyo sa ating pakikitungo sa iba, at makapag-akay tayo ng mga kaluluwa patungo sa ligtas na landas. Dapat nating gawin ang mga gawa ng Dios. Manghawak kayo sa tamang mga prinsipyo, anuman ang maging bunga nito sa inyong sarili….Hayaang ang inyong banal na halimbawa ang umakay sa pagmamahal ng inyong mga kaibigan patungo sa langit.” Bible Echo, Jan 14, 1901.

Ang Dios ay gumagawa upang dalhin sa pagkakaisa ang lahat ng Kaniyang tapat na mga anak na nagsihiwalay bago bumuhos ang Kaniyang makapangyarihang kahatulan sa buong luwang at lalim ng masamang sanlibutang ito, at yaong tatangging sumunod sa Kanya ay maliliglig at mahihiwalay mula sa Kaniyang tunay na humiwalay na iglesya at mula sa Kaniyang tunay na bayang humiwalay. Kaya’t huwag kayong magtaka o manlupaypay man dahil sa pagliliglig na ito sa ating kalagitnaan; ito ay kinakailangan para sa pagdadalisay ng iglesya ng Dios—paghahanda para sa pagtatapos ng kasaysayan ng sanlibutang ito, at sa pagdating ng ating mapagpalang Panginoon at Tagapagligtas.

“Ipinagpapaliban ng Dios ang pagbibigay ng Kaniyang kahatulan sa lupa upang yaong mga inaakalang Kaniyang mga anak, subali’t nagpapasok ng mga bagay na Kaniyang ipinagbabawal sa matandang Israel, na gumagawa sang-ayon sa paraang hindi Niya matatanggap, ay maging handa na salubungin Siya sa kapayapaan….Sinabi ng Dios, ‘Aking lilinising lubos ang Aking giikan mula sa lahat ng dayami. Aking sasalain ang Aking bayan gaya sa isang salaan. Yaong sumasambitla ng Aking pangalan ay kinakailangang lubos na malinis mula sa lahat ng mali at masasamang prinsipyo. Lahat ng aking inaangkin bilang Aking mana ay hahangaan maging ngayon bilang isang natatanging bayan, na nalinis mula sa lahat ng daya, sa lahat ng kamalian.’ Yaong mangagsisipasok sa syudad ng Dios ay mangagsisigawa dito ng katuwiran na inihahayag sa sanlibutan ang mga prinsipyo ng langit.” Manuscript Releases, vol 12, p 150.

Nawa’y maitakwil natin ang ating sarili at ang lahat ng kapalaluan, na pinahihintulutan ang Dios na gumawa sa atin at sa pamamagitan natin upang madala tayo sa pakikipagkaisa sa Kaniyang minamahal na Anak, at sa pakikipagkaisa sa bawat isa sa Kaayusan ng Ebanghelyo na ang “lahat ay magkakapatid.” Upang sa gayon, tayo ay magiging handa para sa masaganang pagbuhos ng mahalagang kaloob ng Banal na Espiritu ng Dios sa kapangyarihan ng huling ulan. Dahil dito, hindi lamang natin mapatutunayan ang katotohanan ng mga sumusunod na katotohanan ng Biblia, kundi maipamumuhay natin ito at ating matatanggap ang pagpapalang ipinangako dito:

“Masdan ninyo, na pagkabuti at pagkaligaya sa mga magkakapatid na magsitahang magkakasama sa pagkakaisa! Parang mahalagang langis sa ulo, na tumutulo sa balbas, sa makatuwid baga’y sa balbas ni Aaron. Na tumutulo sa laylayan ng kaniyang mga suot; gaya ng hamog sa Hermon, na tumutulo sa mga bundok ng Sion: sapagka’t doon pinarating ng Panginoon ang pagpapala, sa makatuwid baga’y ang buhay na magpakailan pa man.” Awit 133:1-3.

Kaya’t ang Sion ngayon ay kumakatawan doon sa lubos na humiwalay mula sa lahat ng masasama at patotot na mga iglesya na kinakatawanan ng Jerusalem at Babilonia ngayon—kabilang na ang iglesya ng SDA. Ang Sion ay kumakatawan doon sa tumatahang magkakasama sa pagkakaisa; doon sa mga nagpapatunog ng pakakak ng babala, at ang mga ito lamang ang makatatanggap ng masaganang pagpapala ng Banal na Espiritu—ang mahalagang langis na iyon, ang maginhawang hamog na iyon na buhat sa itaas. At ano ang magagawa nito?

Subali’t hindi sisilang ang Dios sa atin patungo sa iba, o matatanggap natin ang malakas at masaganang pagbuhos ng Banal na Espiritu na kagaya ng ipinangako sa Apokalipsis 18:1, o maipamumuhay o maibibigay natin ang buong mensahe ng malakas na sigaw, hanggang sa maipamuhay at mapanatili natin ang hayag na pakikipagkaisa sa ating tunay na mga kapatid na nagsihiwalay sa ilalim ng Kaayusan ng Ebanghelyo.

O mga kapatid na lalaki at babae, nawa’y maging kaisa tayo ni Cristo at ng bawat isa; nawa’y magsibangon tayo at magliwanag para sa ating Dios at nang maipakita natin sa sanlibutan ang tunay na Ebanghelyo – hindi lamang sa malakas na tinig, kundi lalo’t higit sa pamamagitan ng ating pamumuhay! Dahil doon, makikitang malinaw ng sanlibutan ang pabalita ng tatlong anghel ng Apokalipsis 14:6-12 & 18:1-5, sapagka’t ang mga ito’y isinakabuhayan, at ang lupa ay mapupuspos ng kaluwalhatian ng Dios! (Habakuk 2:14).

“Ikaw ay bumangon, sumilang ka: sapagka’t ang iyong liwanag ay dumating, at ang kaluwalhatian ng Panginoon ay sumikat sa iyo. Sapagka’t narito, tatakpan ng kadiliman ang lupa, at ng salimuot na dilim ang mga bayan: ngunit ang Panginoon ay sisikat sa iyo, at ang kaniyang kaluwalhatian ay makikita sa iyo. At ang mga bansa ay paroroon sa iyong liwanag at ang mga hari sa ningning ng iyong sikat.” Isaias 60:1-3.

Sa pagtatapos, sinabi sa atin na ang 144,000, na hindi nahawa sa mga babae—o walang kaugnayan sa lahat ng mga tumalikod na iglesya kundi ganap na hiwalay mula dito (tingnan ang Jeremias 6:2; Apokalipsis 14:4; Isaias 52:11), ay tatayo sa dagat na bubog sa isang sakdal na parisukat (tingnan ang Early Writings, p 16; Great Controversy, p 648). At sino ang nasa gitna ng parisukat na ito? Si Jesu-Cristo. Saan tinanggap ng 144,000 ang displinadong kasanayan na ito na kinakailangan upang makatayo sa sakdal na kaayusan? Kinakailangan nila itong matutunang gawin habang sila’y narito pa sa lupa. Ngunit papaano? Sa pagsisikap na makatayo at matamo ang sakdal na pagkakaisa na may pag-ibig sa bawat isa bago ang ikalawang pagdating ni Cristo!

Ipinakikita nang malinaw at napakaganda ng mga simbolong ito sa atin ang ilang mga bagay tungkol sa 144,000. Malinaw na ipinakikita nito na ang bawat isa sa 144,000 na ito ay hindi kaugnay sa anumang iglesyang tumalikod, na kanilang natutunan kung papaano mapanagumpayan ang di-banal at matuwid na kalayaan, at pagkatapos sila ay nagkaisa sa pag-iibigang magkakapataid. Ipinapakita nito na kanilang natutunan kung paano panagumpayan ang lahat ng pagtatalo-talo, pagkakabaha-bahagi, paghahaka ng masama na karaniwan sa likas ng tao, at tunay na natamo nila ang sakdal at hayag na pagkakaisa na gaya ng ninanais ng Dios.

Ipinakikita rin nito na kanilang binata ang lahat ng maaapoy na pagsubok at panggigipit mula sa lahat ng bahagi at ang lahat ng iyon ay napanagumpayan sa pamamagitan ni Cristo habang sila’y nananatili sa ganap na pagmamahalan at pagkakaisa. At ipinakikita nito sa atin na ang 144,000 ay ganap na ipinako ang kanilang sarili hanggang sa dumating sa punto na hindi na ito kailanman makita! Kaya nga, gaano man karaming pagsubok o tukso ang ihagis sa kanilang daraanan, gaano man kalakas at kainit ang puwersang gamitin upang subukin sila at maging dahilan upang sila’y mapalayo sa bawat isa, ang lahat ng mga ito ay nagdala lamang sa kanila ng higit na malapit na pagkakabigkis hanggang sa sila’y magsasama-sama tungo sa di-makitang tanggulan ng Dios. Ang ginawa ng maaapoy na pagsubok na ito ay ang pahintulutan ang 144,000 na mapasakdal ang kanilang mga karakter o likas sa pamamagitan ng pagpapako sa sarili, hanggang sa unti-unti itong mawala at ganap na mamatay! Kaya’t sa pagtingin sa sinumang indibidwal na bumubuo sa 144,000, ito’y katulad sa pagtingin sa isang malinaw na bubog o baso, na hindi makikita roon ang sarili, at tanging si Cristo lamang ang makikita o mahahayag!

O, mga kapatid na lalaki at babae, sa napakagandang tanawin na nasa ating harapan, ating pagsikapan sa bawat kakayanan o kapangyarihang mayroon tayo na ipako ang ating sarili at maging kabahagi ng 144,000! Pagsikapan natin na maging sakdal ang ating pakikiisa doon sa mga kapatid sa iisang pananampalataya, at pag ating matamo ito, panatilihin at ingatan natin ang pagkakaisang ito sa pamamagitan ng pag-ibig sa isang tunay na magkapatid at ang Kaayusan ng Ebanghelyo! Upang kung si Cristo ang nasa ating kalagitnaan at tayo’y lubos na nagkakaisa at nagmamahalan, matatamo natin ang mayamang pagpapala ng pagbuhos mula sa itaas na siyang maghahayag at magpapabilis sa maluwalhating pagbabalik ng ating mapagpalang Tagapagligtas.

“Inyong sundin ang mga aral nito [ng Juan 17], at kayo’y madadala sa pagkakaisa….Walang sinumang tao ang tinawag upang lumakad na mag-isa. Nakita sa buhay ni Cristo at sa walanghanggan ang liwanag. Kaniyang binuksan sa kanila na mananampalataya sa Kanya ang daan patungo sa kaharian ng langit, subali’t hindi Siya nagtakda sa kaninuman ng isang landas na kakaiba doon sa landas na lalakaran o lalakbayin ng lahat. Siya ay nananawagan para sa pagkakaisa, at kinakailangan nating magkaroon ng pagkakaisa.” Manuscript Releases, vol 17, p 291.

“Upang tayo ay maging isa kay Cristo sa gawaing ito, dapat nating ilagak ang ating sarili sa ilalim ng humuhubog na impluwensiya ng Kaniyang Espiritu. Sa pamamagitan ng kapangyarihang Kaniyang ibinahagi, maaari tayong makipagtulungan sa Panginoon sa tali ng pagkakaisa bilang kasamang kamanggagawa Niya sa pagliligtas ng mga kaluluwa. Sa bawat isa na maghahandog ng kaniyang sarili sa Panginoon para sa paglilingkod, na walang anumang ipinagkakait, ay ipagkakaloob ang kapangyarihan para sa pagtatamo ng walang sukat na mga bunga.” Testimonies, vol 7, p 30.